Thaiihdc.org

ปี ๒๕๕๔ มหาวิทยาลัยมหิดลเป็นมหาวิทยาลัยแรกที่จัดพิธีพระราชทานปริญญาบัตร ผู้สำเร็จการศึกษาในปีการศึกษา ๒๕๕๓   ในวันที่ ๔ ก.ค. ๕๔ หลังวันเลือกตั้งทั่วไปในวันที่ ๓   ตามมาด้วยจุฬาฯตามเคยในวันที่ ๗ และ ๘   นี่คือประเพณีของการจัดลำดับพิธีพระราชทานปริญญาบัตร

ผมได้บันทึกพิธีประจำปี ๒๕๕๒ ไว้ที่นี่ จึงจะไม่บันทึกส่วนที่ซ้ำ   เพราะพิธีของแต่ละ มหาวิทยาลัยจัดเป็นประเพณีต่อเนื่องกันมายาวนาน   เช่นการตกแต่งสถานที่  จะเป็นฝีมือของฝ่าย การพยาบาล คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล ทำมากว่า ๓๐ ปี   การตกแต่งจะเหมือนปีก่อนๆ เพราะต้องการสื่อความหมายเดียวกัน   ผมจะเล่าเฉพาะเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย เพื่อเสริมจากที่เคย บันทึกไว้แล้ว

ส่วนที่พิเศษแตกต่างออกไปคือ ปีนี้สมเด็จพระเจ้าหลานเธอ พระองค์เจ้าอทิตยาทรกิติคุณ สำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยนานาชาติ   เข้ารับพระราชทานปริญญาศิลปศาสตรบัณฑิต (การออกแบบนิเทศศิลป์)   นับเป็นเกียรติแก่มหาวิทยาลัยมหิดลเป็นอย่างยิ่ง  เสด็จมากับเจ้าพี่คือสมเด็จพระเจ้าหลานเธอ พระองค์เจ้าสิริภาจุฑาภรณ์   และเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรเหมือนกับบัณฑิตทั่วไป   โดยทางมหาวิทยาลัยได้ถวายการต้อนรับอย่างสมพระเกียรติ

เนื่องจากปีที่แล้วผมไปถึงบริเวณพิธีที่หอประชุมกองทัพเรืออย่างฉุกละหุกจวนแจ  ปีนี้คุณชูชาติ โชเฟอร์ประจำตัวผมกำหนดให้ออกจากบ้านผมเวลา ๕.๒๐ น.  และเวลา ๕.๐๐ น. คุณชูชาติก็ขับรถมารอที่หน้าบ้านแล้ว   ทำให้ผมถึงบริเวณพิธีตั้งแต่ ๖.๐๐ น.  มีเวลาไปนั่งรับประทานอาหารเช้า   และคุยกับคณาจารย์ และท่านที่มารับพระราชทานปริญญากิตติมศักดิ์

ปีนี้ (๒๕๕๓) มีผู้สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมหิดล ๘,๒๓๗ คน  เป็นของสถาบันสมทบ ๒,๓๑๙ คน  และของมหาวิทยาลัยมหิดลโดยตรง ๕,๙๑๘ คน (ป. เอก ๑๖๗, ป. โท ๑,๗๒๒)   มารับพระราชทานปริญญาบัตร ๕,๗๘๓ ราย  และมีผู้ได้รับปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ ๕ ราย   รวมทั้งมีผู้รับเกียรติบัตรศาสตราจารย์เกียรติคุณ  ศาสตราจารย์คลินิกเกียรติคุณ  ผู้ได้รับรางวัลมหิดล   และผู้ได้รับทุนภูมิพล ๑ ราย

ผมมีหน้าที่หลักๆ ๔ อย่าง  คือรับเสด็จและส่งเสด็จ (หลายช่วง), อ่านคำกราบบังคมทูล, นั่งร่วมในพิธีอย่างสำรวม, และร่วมโต๊ะเสวยพระกระยาหารเที่ยง   ตอนนั่งร่วมพิธีอยู่บนเวทีข้างที่ประทับนั้น  อธิการรับคำสั่งจากฝ่ายพิธีการมาบอกผมและตัวท่านเองว่า   ระหว่างพิธีห้ามควัก สมาร์ทโฟนออกมาเป็นอันขาด  คืออ่าน อี-เมล์ก็ไม่ได้ ถ่ายรูปก็ไม่ได้ (ผู้ใหญ่ไม่สำรวม)   ดังนั้น ปีนี้ผมจึงไม่มีรูปจากบนเวทีมาให้ดูอย่างปีที่แล้ว   แต่หากได้ถ่าย ท่านผู้อ่านก็จะได้เห็นว่า การประดับตกแต่งดอกไม้เหมือนของปีที่แล้วไม่มีผิดเพี้ยน   แต่ผมก็ได้ภาพถ่ายด้วย iPhone 4 จากด้านหลังห้องประชุม ระหว่างเตรียมให้บัณฑิตเข้านั่งประจำที่  และได้รูปถ่ายจากประตูหน้าด้านข้าง ระหว่างที่ท่านอธิการบดี ศ. นพ. ปิยะสกล สกลสัตยาทร กล่าวแสดงความยินดีต่อบัณฑิตใหม่   และ อ. ธัชชะ จุลชาต อธิบายความหมายของการตกแต่งเวที

ระหว่างนั่งบนเวที ท่านอธิการบดีกับผมคุยกันว่า ปีนี้ร้อยละ ๓๒ ของบัณฑิตส่วนที่จบจากมหาวิทยาลัยมหิดลจริงๆ จบระดับบัณฑิตศึกษา   ท่านอธิการบดีบอกว่าอยากให้ขึ้นไปเป็นร้อยละ ๔๐

สิ่งที่แตกต่างไปจากปีที่แล้วคือการปรบมือ  ปีก่อนๆ ไม่มีการปรบมือเลย  ปีนี้ตกลงกันใหม่ว่าระหว่างที่บัณฑิตที่ได้เกียรตินิยมเข้ารับ ให้ปรบมือตลอดเวลา   บรรยากาศครึกครื้นขึ้นมาก   และระหว่างที่สมเด็จพระเจ้าหลานเธอฯ รับปริญญาบัตร ก็มีการปรบมือแสดงความยินดีกันกึกก้อง

ผมมีข้อสังเกตว่า เวลานี้บัณฑิตของมหาวิทยาลัยมหิดลมีความหลากหลายมากกว่าเมื่อตอนที่ผมเรียนจบ (พ.ศ. ๒๕๐๙) อย่างเทียบกันไม่ได้เลย   และมีคนต่างชาติจบจำนวนไม่น้อย   ผมแนะนำต่อท่านอธิการบดีว่า น่าจะรวบรวมจำนวนบัณฑิตที่เป็นคนต่างชาติไว้ด้วย  เป็นดัชนีชี้ความเป็นนานาชาติอย่างหนึ่ง

ผมสังเกตว่า คณาจารย์และเจ้าหน้าที่ที่ทำหน้าที่ต่างๆ ในงาน ทำงานกันด้วยความปลื้มปิติยินดีต่อบัณฑิต   และพยายามทำให้งานงดงามและพิธีศักดิ์สิทธิ์ที่สุด  เพื่อบัณฑิตทั้งหลาย   คณะผู้จัดงานถือว่าเป็นครั้งเดียวในชีวิตของบัณฑิต

เวลาที่ใช้ในพิธีก็พอๆ กับปีที่แล้ว คือ ช่วงเช้า ๒ ชั่วโมง  ช่วงบ่าย ๒ ชั่วโมง

ผู้ร่วมโต๊ะเสวยพระกระยาหารเที่ยงมี ๔ คน   คือท่านอธิการบดี,  ศ. นพ. สุพัฒน์ วาณิชย์การ, นายทหารเรือ, และผม   คราวนี้ท่านอธิการบดีปิยะสกล เป็นคนชวนคุย เพราะท่านเพิ่งตามเสด็จสมเด็จพระเทพรัตน์ฯ ไป Innsbruck ประเทศออสเตรีย เพิ่งกลับมาเมื่อวาน   จึงคุยเรื่องความร่วมมือกับมหาวิทยาลัยอินน์สบรุค และความร่วมมือด้านวิชาการกับต่างประเทศในยุโรป  ท่านรับสั่งย้ำหลายครั้งว่า   ในที่ประชุมสำคัญๆ สำหรับฝึกนักวิทยาศาสตร์รุ่นใหม่ ที่ท่านจัดส่งไปนั้น  ทางฝรั่งบอกว่า นศ. ไทยมีขีดความสามารถสูงกว่า นศ. จากที่อื่น  ผมสัมผัสได้ว่า ทรงมีความภูมิพระทัยมาก ที่ได้ไปแสวงหาโอกาสเรียนต่อ และฝึกฝนความสามารถให้แก่นักวิชาการไทย

เรื่องคุยลามไปเรื่องโรคไข้เลือดออก  และที่ยุโรปมียุงและแมลงวันมาก  มีคนโจ๊กว่าแมลงวันมาจากสเปน  จึงโยงไปหาการกล่าวหาของเยอรมันว่าเชื้อ อี โคไล ต้นเหตุท้องร่วงอย่างแรงมาจากสเปน  และตอนหลังมีหลักฐานยืนยันว่ามาจากเยอรมันเอง   ผมกราบบังคมทูลว่ามาจากถั่วงอก ออร์แกนิก  จึงทรงรับสั่งว่านั่นไง ปลูกผักแบบออร์แกนิก ก็ต้องใช้ปุ๋ยจากออนเหวง   จึงทรงรับสั่งเล่าเรื่องบริษัทออนเหวงรับบริการเก็บอุจจาระจากส้วมถัง ที่ทรงได้ยินมาจากคนเก่าแก่   แต่คนรุ่นพวกเราเกิดไม่ทัน  รับสั่งว่ากินกันอิ่มแล้วคุยเรื่องนี้ได้

แต่ก็รับสั่งหลายครั้งว่า ไปยุโรปไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วไม่เคยกินถั่วงอกเลย   ทำให้ผมเอะใจว่าข่าวจาก เว็บไซต์เขาว่าอย่างไรแน่  กลับมาบ้านจึงเปิดข่าวนี้ จึงรู้ว่าผมพลาดเสียแล้ว   ข่าวบอกว่ามาจาก sprouts  และมีหมายเหตุบอกว่าเป็น sprouts in general ไม่ใช่เฉพาะ bean sprouts   และดูรูปซึ่งไม่ค่อยชัด ก็ไม่น่าจะใช่ถั่วงอก   คงจะเป็นหน่อไม้แบบที่ฝรั่งเขากินกัน เช่น หน่อไม้ฝรั่ง

วิจารณ์ พานิช
๕ ก.ค. ๕๔

คัดลอกจาก http://www.gotoknow.org/posts/452951

เช้าวันที่ ๕ ก.ค. ๕๕ ผมออกจากบ้านตีห้าครึ่ง ไปยังหอประชุมกองทัพเรือ เพื่อทำหน้าที่ในพิธีพระราชทานปริญญาบัตรของมหาวิทยาลัยมหิดล   หลังจากลงทะเบียนรับบัตรผ่านระบบรักษาความปลอดภัย ผมก็ขึ้นไปยังห้องโถงรับประทานอาหาร   รับอาหารกล่อง โดยผมเลือกข้าวหมูแดง    และไปนั่งรับประทานที่โต๊ะเดียวกันและคุยกับทีมจากศิริราช   สักครู่ ศ. พญ. สุวรรณา เรืองกาญจนเศรษฐ์ รองอธิการบดีก็มานั่งและคุยด้วย

เวลานั้นน่าจะ ๗ น. เศษๆ   ทันใดนั้นผมรู้สึกเหมือนมีฝ้ามาบังตา    ตอนแรกคิดว่าแว่นตาเปื้อนน้ำข้าวหมูแดง    ถอดแว่นออกมาดูก็สะอาดดี   คิดว่ามันเปื้อนตาหรือขนตา   เช็ดด้วยทิชชูก็ไม่หาย    ลองปิดตาข้างขวา ตาซ้ายมองเห็นดี    ลองปิดตาข้างซ้าย ตาขวาฝ้ามาก และเหมือนมองผ่านกระจกฝ้า บางส่วนเหมือนมีสิ่งที่เป็นเส้นคล้ายขยุ้มขนตามาบัง    ผมไม่ได้บอกใคร และยังคงอ่านคำถวายรายงานได้โดยไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นผมมีตาเดียวที่ใช้การได้   และอยู่จนตลอดงาน   แม้ตอนร่วมโต๊ะเสวยพระกระยาหารกลางวันกับสมเด็จพระเทพรัตน์ฯ ผมก็ทำหน้าที่ได้ตามปกติ

กลับมาบ้านตอนเย็น จนถึงตอนเช้า อาการยังคงเดิม ไม่หนักขึ้นหรือเบาลง   ผมมีประชุมที่มหาวิทยาลัยมหิดลศาลายา    เมื่อไปถึงผมขอให้คุณโสภาพรรณช่วยติดต่อท่านคณบดี ศ. นพ. อุดม ของศิริราช   ท่านบอกให้รีบไปศิริราชทันที

ที่ศิริราชผมได้รับการดูแลแบบวีไอพี   อ. หมอปรีชา สุนทรานันท์ อดีตรองอธิการบดี และเวลานี้มาเป็นรองคณบดี มารับพาไปห้องตรวจตาที่ตึกสยามินทร์ ชั้น ๑   และได้รับการตรวจอย่างละเอียดและรอบคอบ แถมยังได้รับเลี้ยงอาหารเที่ยงจาก อ. หมอจุฑาไล ตัณฑ์เทอดธรรม หัวหน้าภาควิชาจักษุวิทยา    นอกเหนือจากที่ท่านกรุณารับผมเป็นคนไข้ของท่าน    โดยจะต้องขยายม่านตาเพื่อตรวจ    แต่สงสัยว่ามุมตรงม่านตาของผมมันน่าจะแคบ   และถ้าแคบเมื่อหยอดยาขยายม่านตา ความดันในตาจะสูง เกิดโรคต้อหินแทรกซ้อนตามมา    ท่านจึงขอให้ อ. หมออังคณาช่วยตรวจมุมตา ก็พบว่าแคบจริง   และตรวจความดันตาปกติ    อ. หมออังคณาจึงกรุณายิงเลเซอร์ป้องกันม่านตาไปกองที่มุมและทำให้เกิดความดันในตาสูง   โดยยิง ๒ เครื่อง เครื่องหลังเป็น YAG Laser ทำให้ผมมีประสบการณ์นี้เป็นครั้งแรก    ตอนยิง YAG Laser ครั้งแรกไฟมันแรงกระตุกจนผมสะดุ้ง ทั้งๆ ที่ อ. หมออังคณาเตือนแล้วว่าจะเจ็บหน่อย

ตอนก่อนยิงเลเซอร์ พยาบาลหยอดยาชาและยาหดม่านตา    รอจนม่านตาหดจึงยิงเลเซอร์    ยิงเลเซอร์เสร็จก็ต้องหยอดยาขยายม่านตา    พยาบาลบอกว่าต้องรอนานหน่อย เพราะเพิ่งหยอดยาหดม่านตา    แต่โชคดี ม่านตาของผมมันไม่ค่อยดื้อ เขายอมขยายในเวลาไม่นาน    และ อ. หมอจุฑาลัย ก็ได้ตรวจตาผมด้วยเครื่อง slit lamp และวินิจฉัยว่าเป็นโรค vitreous hemorrhage หรือเลือดออกในวุ้นในลูกตา    ซึ่งถือว่าเป็นโรคที่ร้ายแรงน้อยที่สุดในกลุ่มโรคที่สงสัย    ที่สำคัญคือหายเป็นปกติได้

แต่หมอไม่สามารถตรวจดูจุดที่เลือดออกว่าเป็นอย่างไร เพราะเลือดออกมาก บังหมด มองจอตา (เรตินา) ไม่เห็นเลย    แต่ดีตรงที่ตาซ้ายของผมปกติดี ไม่มีร่องรอยของเบาหวานหรือหลอดเลือดเสื่อม (จากความดันโลหิตสูง)    หมอพูดกันว่ามีเม็ดสีมากขึ้นนิดหน่อย ซึ่งก็เป็นปกติสำหรับคนแก่

ตอนเช้า หลังจากไปถึงศิริราชสักครู่ ท่านคณบดีอุดมก็มาเยี่ยม และทำหน้าที่ญาติผู้ป่วย ซัก อ. หมอจุฑาไลว่าคิดถึงโรคอะไรบ้าง    ได้รับคำตอบว่า

๑. เลือดออกในวุ้นในลูกตา (vitreous hemorrhage)

๒. หลอดเลือดอุดตัน ซึ่งอาจเป็นหลอดเลือดดำ หรือหลอดเลือดแดงก็ได้

๓. จอตาลอก (retina detachment)

ผมได้รับคำแนะนำให้พักโดยเลือกได้ ๒ ทาง คืออยู่โรงพยาบาล หรือพักอยู่กับบ้าน    ผมรีบเลือกพักอยู่กับบ้านโดยสัญญาว่าจะปฏิบัติตัวเป็นคนไข้ที่ดี  หมอห้ามไม่ให้เดินทาง ไม่ใช้สายตาแบบที่ต้องกลอกตาไปมาตลอดเวลา คือการอ่านหนังสือ    ห้ามเบ่งอึ ห้ามไอ จาม วิ่งออกกำลัง เดินมากๆ    ให้นอนหนุนศีรษะสูง เพื่อให้เลือดตกลงล่าง   โดยได้รับคำบอกว่า อาการจะหายภายในเวลาระหว่าง ๔ วันถึง ๑ เดือน และเมื่อเลือดถูกดูดซึมไปจนเหลือน้อยลง ให้ไปตรวจหาร่องรอยสาเหตุที่เลือดออก   ส่วนอีกคำสั่งหนึ่งมาจากหมอประจำดวงใจคือสาวน้อย บอกให้หยุดกินน้ำมันปลา (fish oil) เพราะมันอาจทำให้เลือดออกง่าย

ผมบอกสาวน้อยให้ซื้อผลไม้มากินป้องกันท้องผูก    คืนวันที่ ๖ เขาจึงเอาผงไฟเบอร์ธรรมชาติที่มีขายเป็นซอง ชื่อ Mucilin มาละลายน้ำให้ดื่ม   ดังนั้นเช้าวันที่ ๗ ผมจึงถ่ายคล่องเป็นพิเศษ

ผมเตรียมพักผ่อนสายตา ด้วยการรับรู้ผ่านประสาทหูแทน    จึงได้โอกาสเอาเสียงของการประชุมต่างๆ ที่ผมบันทึกด้วย MP3 เอามาเก็บไว้ใน HDD ถ่ายกลับมาลงในเครื่องเล่น MP3 และนอนฟังด้วยความเพลิดเพลินและประเทืองปัญญา

นอกจากนั้น เจ้า iPod รุ่นเก่า ๒ ตัว ที่ไม่ค่อยได้ใช้ ก็ได้มีโอกาสทำหน้าที่  ผมเอามาอัดไฟ และฟังเพลงคลาสสิคของโปรด   รู้สึกว่าเพลงไพเราะจริงๆ   คงเพราะผมจิตว่าง ไม่ต้องกังวลถึงงานที่จะต้องทำ    เพราะต้องปลดการเดินทางและงานต่างๆ ออกไปหมด

การวิ่งออกกำลังสะเทือน หมอห้ามเด็ดขาด   ให้รอจนหาย   เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกขาดหายไป จึงคิดจะใช้การขี่จักรยานแทน    แต่สาวน้อยสั่งห้าม บอกว่าอย่างน้อยให้มั่นใจว่าเลือดหยุดแน่นอนก่อน

ลูกสาว ๒ คนที่อยู่บ้านเดียวกัน และสาวน้อย รู้ใจว่าผมเป็นคนแก่ไฮเปอร์    เขาจึงช่วยกันหาทางเกลี้ยกล่อมให้ผมพักสายตาให้ได้

ผมทดลองสมมติว่าผมตาบอดทั้งสองข้าง ผมจะใช้ประสาทหูเพื่อการรับรู้และเรียนรู้แทนได้แค่ไหน   ผมรู้ว่าหากสมมติเป็นจริง งานทั้งหลายก็หายวับไป    ผมจะกลายเป็นคนแก่อยู่กับบ้าน เดาว่าคงมีคนคอยดูแล    ผมจะต้องหาความสุขจากประสาทสัมผัสอื่น ซึ่งตัวสำคัญคือโสตประสาท    ผมจึงทดลองหัดฟังเสียงต่างๆ ให้ได้สุนทรีย มากกว่าที่ได้ในชีวิตตามปกติ ที่มีช่องทางรับรู้หลายช่องทาง    ซึ่งก็คือการฝึกสมาธิอย่างหนึ่งนั่นเอง    ไม่ทราบว่าอุปาทานหรือไม่ ผมฟังเพลงได้ไพเราะขึ้น   ผมฝึกแยกเสียงเครื่องดนตรี และฝึกสัมผัสความไพเราะของเสียงเครื่องดนตรีแต่ละชนิด   ชีวิตสนุกไปอีกแบบ

๗ กรกฎาคม ๕๕ (วันที่ ๓ ของอาการ) อาการตาขวามัวยังคงเดิม   ไม่ดีขึ้นหรือเลวลง    แต่สังเกตว่า สิ่งที่บังตาขวาเป็นขยุ้มเส้นๆ มันหนาตัวขึ้น และช่องว่างระหว่างเส้นกว้างขึ้น   ผมพยายามจำภาพสิ่งนี้ เพราะเข้าใจว่าคือก้อนเลือดที่ออกไปอยู่ในวุ้นตา    ผมต้องการสังเกตการเปลี่ยนแปลงภายในตาขวา

ผมเอา iPod เก่า 80GB มาเลือกฟังเพลง   เพลงในนี้ส่วนใหญ่ได้มาจากความกรุณาของ รศ. ดร. สุกรี เจริญสุข ให้เจ้าหน้าที่ของวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ใส่ให้ เมื่อ ๕ - ๖ ปีที่แล้ว   ผมคิดว่า iPod ให้เสียงเพลงที่ไพเราะกว่า iPhone 4   ไม่ทราบว่าหูของผมฝาดไปหรือไม่

ตอนเช้าอากาศดี ผมไปนั่งที่ระเบียงหน้าบ้านเพื่อซึมซับธรรมชาติสีเขียวของต้นไม้   สลับกับออกไปนั่งในสนามหญ้าข้างบ้าน   ฟังเพลงและรับลมอ่อน ยามเช้าด้วยความสดชื่น   ช่วงหนึ่งนกปรอดเขามาร้องบนต้นไม้เสียงขรม   เดาว่าเป็นเสียงเชียร์ของพ่อแม่นก ให้ลูกนกขยันหัดบิน   เพราะวันก่อนผมเห็นตัวลูกนกที่บ้านลูกสาว    เขาทำรังที่ระเบียงบ้านลูกสาว

ผมลองเข้าไปฟังเพลงจาก YouTube ด้วย iPad   ฟังเพลงของ Vanessa Mae ที่เคยอ่านพบว่าร่ำรวยมาก   ได้เห็นหน้าตาและการแต่งตัวทั้งตอนเริ่มดัง กับเดี๋ยวนี้ ซึ่งเปลี่ยนไปมาก    และเพลงและดนตรีก็เปลี่ยนไปเป็น stage show มากขึ้น   เดาว่าการแสดงดนตรีของเขาคงจะมีฝ่ายต่างๆ มากำหนดมากมาย   โดยฝีมือสีไวโอลินของเธอก็นับว่าขั้นเทพ (ธิดา)   ผมฟัง Beethoven Symphony No. 9 ใน YouTube เทียบกับฟังใน iPod พบว่า ใน iPod ไพเราะกว่า

ผมได้โอกาสฝึกตนเอง ให้มีชีวิตอยู่กับโสตสัมผัส มากกว่าจักษุสัมผัส

วิจารณ์ พานิช

๘ ก.ค. ๕๕

คัดลอกจาก http://www.gotoknow.org/posts/497384

เป็นการติดต่อคนที่ไม่มีสำนักงานประจำ    และไม่ใช้เลขานุการแบบพร่ำเพรื่อ

• วิธีที่สะดวกที่สุด ทาง อี-เมล์ pvicharn(at)gmail.com ไม่ต้องใช้กระดาษ และรวดเร็ว ถึงตัวผมแน่
• การนัดประชุมของคณะกรรมการต่างๆ ที่ผมรับใช้อยู่  ในกรณีการติดต่อกับผม อยากขอให้เลิก Fax ไปที่ สคส.    เพราะผมไม่ได้เข้าไปทำงานที่ สคส. เป็นประจำแล้ว   จะมีผลทำให้ผมได้รับเรื่องล่าช้า    ขอให้ติดต่อทาง อี-เมล์แทน    และเอกสารหรือแฟ้มประชุมก็อยากให้ส่งเป็น attached files ทางอี-เมล์    หรือจะแจ้ง URL และ password ให้ผมเข้าไป download เอกสารเอาเองก็ได้
• เอกสารถึงผมที่ส่งเป็น Fax ไปที่ สคส.   โดยไม่ได้บอกวิธีติดต่อกลับทาง อี-เมล์    อาจไม่ได้รับการตอบเลย เพราะไม่สะดวกที่จะตอบโดยตัวผมเอง
• หากจำเป็นต้องส่งเอกสาร หรือแฟ้มประชุมจริงๆ ขอให้ส่งทางไปรษณีย์ ไปที่บ้าน
  ๔๗/๒๑๖  หมู่บ้านสิวลี   ถ. สุขาประชาสรรค์ ๓
  ต. บางพูด   อ. ปากเกร็ด   จ. นนทบุรี  ๑๑๑๒๐ 
  หมายเหตุ

(๑) ที่บ้านผมไม่มีเครื่องรับส่ง Fax 
(๒) อย่าส่งโดยวิธี EMS หรือลงทะเบียน   เพราะเมื่อบุรุษไปรษณีย์มาส่งและไม่มีคนที่บ้านเซ็นรับ    เขาจะแจ้งให้ผมไปรับเองทีที่ทำการไปรษณีย์ ยิ่งยุ่งยากหนักเข้าไปอีก

หรืออาจให้ messenger เอาไปส่งที่บ้านก็ได้   แต่ที่บ้านอาจไม่มีคนอยู่     ในกรณีเช่นนี้ ให้ฝากไว้ที่ป้อมยามของหมู่บ้าน    หรืออาจโทรศัพท์สอบถามก่อน ที่ ๐๒ ๙๖๓ ๒๑๖๓ ว่ามีคนอยู่บ้านหรือไม่   โปรดอย่าใช้โทรศัพท์นี้หลัง ๒๑.๐๐ น. เพราะจะไม่มีคนรับ (หลับแล้ว) 
หากเป็นเอกสารที่ไม่ด่วน   อาจส่งไปที่ 
สำนักงานนายกสภามหาวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายา   จ. นครปฐม  ๗๓๑๗๐ 
โทรศัพท์ ๐๒ ๘๔๙ ๖๓๓๓
โทรสาร  ๐๒ ๘๔๙ ๖๓๑๔
เลขานุการชื่อ คุณโสภาพรรณ (ลูกหว้า)

• ผมเป็นคนไม่ชอบพูดโทรศัพท์   โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างประชุม   จึงไม่นิยมให้เบอร์โทรศัพท์มือถือแก่ใครๆ และโทรศัพท์มือถือก็มักจะปิดหรือเปิดแบบสั่น ซึ่งบางครั้งก็ไม่รู้สึก    จึงต้องขออภัยที่หลายครั้งผมไม่ได้รับโทรศัพท์ที่โทรเข้ามือถือ

วิจารณ์ พานิช
๑๐ เม.ย. ๕๑