ตามหลักอิทัปปัจจยตา (ภาวะที่สิ่งนี้มีเพราะมีสิ่งนี้เป็นปัจจัย) ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนดำรงอยู่ในลักษณะพึ่งพาอาศัยกัน ขึ้นต่อกันและกัน สัมพันธ์กันในแง่ใดแง่หนึ่งเสมอ ไม่มีอะไรในจักวาลนี้ดำรงอยู่อย่างเป็นเอกเทศ ดังกวีนิพนธ์ที่ว่า

"เราต่างมีกันและกันในสรรพ์สิ่ง

เราต่างอิงองค์อื่นอีกหมื่นหมาย

เราต่างถ้อยธำรงจึงทรงกาย

เราต่างคล้ายเป็นส่วนหนึ่งที่ถึงกัน"

จากความจริงข้อนี้ ทำให้เราตระหนักรู้ว่า ไม่ว่าเราจะทำสิ่งใดก็ตาม พึงใคร่ครวญถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาให้ดี เพราะทุกการกระทำของเราจะส่งผลถึงคนอื่นและสิ่งอื่นอย่างใดอย่างหนึ่งเสมอ

คัดลอกจากหนังสือ "คาถาชีวิต 2"