เช้าวันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๗ ผมวิ่งออกกำลังพร้อมกับฟังข่าวเปื้อนเพลง ๑๐๐.๕ ได้ฟังข่าวหัวโจก นักเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง รวมพวกลงทัณฑ์นักเรียนรุ่นน้องชั้น ม. ๓ ที่ไม่ช่วยเหลือพวกตน เมื่อคราวมีเรื่อง ทะเลาะวิวาทกับวัยรุ่นกลุ่มอื่น

โฆษกบ่นว่า นักเรียนเกเร หัวโจกก่อเหตุเช่นนี้ ปราบเท่าไรก็ไม่หมด

ผมจึงได้ความคิดเอามาเขียนบันทึกนี้ เพื่อจะบอกว่ายุทธศาสตร์ปราบเด็กเกเร ไม่มีวันได้ผล เพราะเป็นแนวทาง “วัวหายแล้วล้อมคอก” สายไปน่ะต๋อย แนวทางที่ได้ผลคือส่งเสริมพัฒนาการด้าน “ลักษณะนิสัย” ของเด็กทุกคน ดังคำนิยมหนังสือเลี้ยงให้รุ่ง

คนเราทุกคนต่างก็ต้องการเป็นบุคคลสำคัญ (somebody) หากเป็นคนสำคัญโดยการทำดีไม่ได้ กระแส impulsive control ผ่านแกน HPA จะกระตุ้นให้มีพฤติกรรมสร้างความเป็นคนสำคัญผ่านพฤติกรรมรุนแรง นี่คือธรรมชาติของมนุษย์ ที่คนเราทุกคนมีธรรมชาตินี้

หากไม่ดำเนินการเลี้ยงให้รุ่ง ก็เท่ากับเลี้ยงให้เป็นอันธพาล เมื่อเข้าสู่วัยรุ่น

วิจารณ์ พานิช

๑ ส.ค. ๕๗