ข้อเขียนในหน้าความเห็น ใน นสพ. The Wall Street Journal ลงเว็บไซต์วันที่ ๒๖ ก.ย. ๕๖ เรื่อง Poor Indians Prove Amartya Sen Wrong บอกเราว่า คนจนในอินเดีย แม้จะมีความรู้น้อย    มีข้อมูลน้อยสำหรับ ใช้ตัดสินใจ   แต่ในเรื่องการศึกษาของลูก เขารู้จักตัดสินใจเลือกโรงเรียน    เพื่อให้ลูกได้รับการศึกษาที่มีคุณภาพดี

บทความนี้อ้างว่า Amartya Sen (นักเศรษฐศาสตร์รางวัลโนเบล) เคยบอกว่าระบบที่รัฐสนับสนุน การศึกษาของเด็ก    โดยจ่ายเงินเป็นคูปองการศึกษา ให้โอกาสพ่อแม่หรือผู้ปกครองเด็กเลือกโรงเรียนเอง    จะใช้ไม่ได้ผลในคนจน    เพราะเขาไม่มี ข้อมูลสำหรับใช้ตัดสินใจอย่างถูกต้อง

บทความบอกว่า ข้อมูลจากการปฏิบัติ พิสูจน์ว่า Amartya Sen เข้าใจผิด   คนจนของอินเดียเลือกส่งลูกเข้าโรงเรียนราษฎร์ที่ค่าเล่าเรียนไม่แพง    แทนที่จะส่งเข้าโรงเรียนของรัฐที่เรียนฟรี แต่คุณภาพการศึกษาต่ำกว่า

อ่านข่าวนี้แล้ว ผมเกิดความเข้าใจ ว่าในประเทศที่มีช่องว่างทางสังคมสูง    โรงเรียนของรัฐมักมีคุณภาพ ต่ำ เพราะการจัดการภาครัฐไม่ดี    สภาพนี้เป็นจริงอย่างยิ่งสำหรับไทย

ในประเทศไทย เราเคยพูดเรื่องการจัดเงินอุดหนุนการศึกษาแบบให้เป็นคูปองติดตัวนักเรียน    ให้พ่อแม่ไปเลือกที่เรียน เอาเอง ตามที่พอใจ หรือเชื่อว่ามีคุณภาพตามที่ต้องการ    แต่ระบบนี้ก็ยังไม่เกิด

ผมจึงเรียกร้องให้เปลี่ยนระบบการเงินอุดมศึกษาส่วนที่รัฐสนับสนุน    ให้หันไปใช้ระบบคูปอง การศึกษา    ประกอบกับจัดให้มีระบบข้อมูลคุณภาพโรงเรียนรายโรงเรียน    ให้ผู้ปกครองเด็กใช้ประกอบการเลือก โรงเรียนให้ลูก    โดยทั้งหมดนี้ ให้ตั้งหน่วยงานใหม่ขึ้นมาทำหน้าที่   คล้ายๆ สปสช. ในระบบบริการสุขภาพ    ทำงานจัดการการเงินและระบบข้อมูลอย่างทันสมัย   มีการนำข้อมูลมาวิเคราะห์เพื่อปรับระบบ หรือสร้างเครื่องมือจูงใจ ให้เด็กที่เหมาะต่อการเรียนด้านอาชีพ (อาชีวศึกษา) ได้รับการสนับสนุนมากกว่า หากเรียนตามสายที่ตนเหมาะ    รวมทั้งสร้างเครื่องมือจูงใจอื่นๆ เพื่อให้เกิดระบบการศึกษาที่เข้มแข็ง

ผมเห็นด้วยกับข้อความในบทความ ที่เสนอให้สนับสนุนโรงเรียนราษฎร์ที่คุณภาพดี แต่เก็บค่าเล่าเรียนถูก   ซึ่งผมมองว่า นี่คือ Social Enterprise ชนิดหนึ่ง

วิจารณ์ พานิช

๒๗ ก.ย. ๕๖

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich