การเมืองเป็นปรากฏการณ์สังคมอันสูงส่ง สูงส่งเป็นอันดับสองรองจากศาสนา ในขณะที่ ศาสนามีความมุ่งหมายเพื่อ ความสันติสุขของสรรพสัตว์ แต่การเมืองมีความมุ่งหมายเพื่อ ความสันติ สุขของประชาชนและมนุษยชน

เรื่องของการเมืองจึงเป็นเรื่องของส่วนรวม เป็นเรื่องของประชาชนทุกคน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องของอาชีพ นักการเมืองอาชีพจึงไม่มี

เมื่อนักเลือกตั้งหรือรัฐบาล ถูกตำหนิ ถูกด่าถูกขับไล่ หรือได้รับการดูถูกเหยียดหยาม จึงไม่มีสิทธิฟ้องร้องประชาชน หรือทำร้าย ประชาชน

เพราะความเห็นผิด หรือความเข้าใจผิด ของประเทศเราก็คือ เรามี “การปกครองแบบเผด็จการ” (Dictatorship) และเป็น “ระบอบเผด็จการ” (Dictatorial Regime) มานานถึง 85 ปีแล้ว เป็นเรื่องง่ายๆ เดี๋ยวนี้ประชาชนธรรมดาก็รู้ เพราะรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นธรรมเป็นอย่างดี

แต่นักการเมืองและนักวิชาการยังล้าหลัง เข้าใจว่าเป็นประชาธิปไตยแล้ว จึงเกิดความสับสน อลหม่าน กลายเป็นเรื่องใหญ่ขัดแย้งกัน ถึงขนาดว่าไม่รู้ว่าจะสร้างความปรองดองกันได้อย่างไร นี่คือ ความเข้าใจผิด หรือ ความเห็นผิดทางการเมือง ที่เป็นปัญหาพื้นฐานที่สุดของประเทศ

ถ้ายังแก้ปัญหา ความเห็นผิดทางการเมืองอันนี้ไม่ตก ปัญหาอื่นๆ ที่สะสมกันมาอย่างยาวนานในประเทศก็แก้ไม่ตกทั้งสิ้น และก็ย่อมจะต้องเกิด มิคสัญญีกลียุคอย่างไม่ต้องสงสัย

เพราะในสถานการณ์ในวันนี้ เป็นความขัดแย้งทางทฤษฎี คือ เมื่อเกิดความเห็นผิดครอบงำแล้ว ย่อมนำไปสู่ความขัดแย้งที่แก้ไม่ตก เป็นความเห็นที่ไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานหลักวิชา ด้วยกันทุกฝ่าย ก็ไม่มีวันที่จะตัดสินปัญหาได้ จะมีได้ก็แต่มหาวินาศเท่านั้น

การเมืองคือลมหายใจ คือเส้นเลือดเส้นชีวิตของมนุษย์ การทำงานการเมืองเป็นภารกิจที่สำคัญยิ่ง ทุกคนจึงจำเป็นต้องทำตลอดไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ"

ไพบูลย์ สถาปนาวิสุทธิ์
ผู้อำนวยการ
สถาบันการศึกษา เพื่อการสร้างประชาธิปไตย