ตามหลักอิทัปปัจจยตา (ภาวะที่สิ่งนี้มีเพราะมีสิ่งนี้เป็นปัจจัย) ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนดำรงอยู่ในลักษณะพึ่งพาอาศัยกัน ขึ้นต่อกันและกัน สัมพันธ์กันในแง่ใดแง่หนึ่งเสมอ ไม่มีอะไรในจักวาลนี้ดำรงอยู่อย่างเป็นเอกเทศ ดังกวีนิพนธ์ที่ว่า
"เราต่างมีกันและกันในสรรพ์สิ่ง
เราต่างอิงองค์อื่นอีกหมื่นหมาย
เราต่างถ้อยธำรงจึงทรงกาย
เราต่างคล้ายเป็นส่วนหนึ่งที่ถึงกัน"
จากความจริงข้อนี้ ทำให้เราตระหนักรู้ว่า ไม่ว่าเราจะทำสิ่งใดก็ตาม พึงใคร่ครวญถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาให้ดี เพราะทุกการกระทำของเราจะส่งผลถึงคนอื่นและสิ่งอื่นอย่างใดอย่างหนึ่งเสมอ
คัดลอกจากหนังสือ "คาถาชีวิต 2"
| < ย้อนกลับ | ถัดไป > |
|---|
