เช้าวันที่ ๒๓ ก.ย. ๕๖ คุยกันที่ สคส. เรื่องมายาของยาเสพติด ว่าเวลานี้โลกค่อยๆ เปลี่ยนกระบวนทัศน์กี่ยวกับยาเสพติด มามองคุณของมัน ดังกรณี กัญชา คุณเดชา ศิริภัทร เล่าว่าลูกสาวทำงานอยู่ที่รัฐแคลิฟอร์เนีย บอกว่ามีร้านขายกัญชามากกว่าร้านเซเว่นบ้านเรา และมี ๑๘ รัฐ ในสหรัฐอเมริกา ที่มีกฎหมายอนุญาตให้ขายกัญชาได้
คุณเดชา เล่าเรื่องกระท่อม ว่าเหลือประเทศเดียวคือไทย ที่ยังกำหนดให้ผิดกฎหมาย ที่อื่นเขาอนุญาตให้ปลูกบริโภคได้ ถือเป็นยาสมุนไพร เพราะมีการวิจัยบอกสรรพคุณมากมาย ค้นได้ด้วยคำว่า kratom
จะเห็นว่า กฎหมายคือเครื่องมือของรัฐ ในการกำหนดข้อต้องประพฤติ หรือข้อห้ามปฏิบัติ ของผู้คนในรัฐ เพื่อความสงบเรียบร้อยในการอยู่ร่วมกัน แต่นานไป โลก สังคม และความรู้ เปลี่ยนไป กฎหมายบางฉบับก็ล้าสมัย กลายเป็นมายา กฎหมายบางฉบับแก้ยาก เพราะผลประโยชน์ของคนบางกลุ่มค้ำไว้ เช่นกฎหมายมรดก
กลับมาที่ยาเสพติด ชื่อมันทำให้คนรังเกียจ แต่ในโลกนี้ สิ่งที่มีคุณอนันต์ ก็อาจมีโทษมหันต์ได้ หากใช้ผิดทาง และในทางกลับกัน สิ่งที่เราเคยยึดถือกันว่าเป็นโทษ เช่นกัญชา กระท่อม หากใช้เป็น ก็อาจเป็นยาที่มีประโยชน์มาก (medicinal use) หรืออาจใช้เพื่อการผ่อนคลาย (recreational use) โดยที่เราต้องให้การศึกษา ฝึกผู้คนไว้แต่ยังเล็ก ให้มีทักษะยับยั้งชั่งใจตนเอง ไม่ให้ตกเป็นเหยื่อสิ่งใดง่ายๆ
ผมเป็นโรคการศึกษาขึ้นสมอง คิดเรื่องอะไร ย้อนกลับมาที่การศึกษาหมด มองว่าการศึกษาเป็นการวางพื้นฐานชีวิต ให้สามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ล่อแหลมจะเป็นโทษได้ เพราะในโลกนี้ สิ่งที่มีคุณอนันต์กับมีโทษมหันต์มันเป็นสิ่งเดียวกัน
มนุษย์เป็นสัตว์ที่ฝึกได้ และฝึกได้ดีที่สุด กว่าสัตว์ทั้งปวง ฝึกให้ประเสริฐสุดก็ได้ ให้ร้ายสุดก็ได้ หากฝึกให้ดี ก็จะมีวิจารณญาณเลือกดำรงชีวิตเฉพาะด้านที่เป็นคุณ ไม่ประพฤติปฏิบัติสิ่งที่เป็นโทษต่อตนเอง ดีกว่าการปฏิบัติตามกฎหมาย ซึ่งบังคับใช้กับทุกคน และกฎหมายบางฉบับเป็นมายา
ผมไม่เชื่อการพึ่งพา ผมไม่ชอบการใช้ยาเพื่อการผ่อนคลาย เชื่อว่าการผ่อนคลายที่ดีที่สุดคือ การได้ทำสิ่งที่ตนรัก หรือได้เรียนรู้สิ่งที่มีประโยชน์
วิจารณ์ พานิช
๒๔ ก.ย. ๕๖
| < ย้อนกลับ | ถัดไป > |
|---|
