ชีวิตที่พอเพียง : ๒๐๕๖. เดินทางไปบราซิล ด้วยสายการบิน เอมิเรตส์

บอกใครว่าจะเดินทางไปบราซิล ทุกคนหน้าเบ้ ว่าต้องใช้เวลาเดินทางกว่า ๓๐ ชั่วโมง แต่ผมก็ต้องไป เพราะเป็นหน้าที่ คือเพื่อทำงานให้แก่ PMAC โดยการไปร่วมประชุม Third Global Forum on Human Resurces for Health ที่เมือง Recife ระหว่างวันที่ ๑๐ - ๑๓ พ.ย. ๕๖

ก่อนถึงวันเดินทางประมาณ ๒ เดือน ท่านรองฯ วณิชา โต้โผสำคัญของงานปฏิรูปการศึกษาของบุคลากรสุขภาพ ของประเทศไทย และของภูมิภาคเอเซีย อีเมล์มาชวนไปชมน้ำตกอิกวาสุ (Iguasu) ที่เป็น ๑ ใน ๗ สุดยอดมหัศจรรย์ทางธรรมชาติของโลก มีหรือที่ผมจะไม่ไป ชวนสาวน้อย เขาไม่ไป ลงท้ายผมมีเพื่อนร่วมเดินทางไปชมน้ำตก แล้วไปประชุมวิชาการถึง ๘ คน

เป็นการเดินทางที่สะดวกสบาย เพราะมีคนจัดการให้หมด คือทีม secretariat ของ PMAC

เราเดินทางด้วยสายการบิน เอมิเรตส์ ที่เป็นที่เลื่องลือว่าบริการดี และที่นั่งสบาย และหลานสาวที่เคยทำงานเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบอกว่า ของแจกเยอะ

ที่ยิ่งกว่าของแจกคือบริการภาคพื้นดิน ที่เราไม่เคยได้ยินมาก่อนของสายการบินอื่นๆ เขาแจ้งว่า ผู้โดยสารชั้นหนึ่ง และชั้นธุรกิจ มีบริการรับส่งจากบ้านและสนามบินฟรี โดยที่เอกสารระบุว่า รถบริการสำหรับผู้โดยสารชั้น ๑ เป็นรถเมอร์ซีเดส และชั้นธุรกิจเป็นรถวอลโว่ โดยเขาให้เราอีเมล์แจ้งความประสงค์ และให้หมายเลขโทรศัพท์สำหรับติดต่อกลับ ก่อนเดินทาง ๒ วัน เขาก็อีเมล์และโทรศัพท์มานัดแนะอย่างรอบคอบ วิธีการติดต่อของเขาให้ความประทับใจในคุณภาพของเจ้าหน้าที่ (คนไทย) ยิ่งนัก เขาบอกว่า รถที่จะมารับผมจะเป็นรถเบ๊นซ์

ก่อนเดินทางไม่ถึง ๒๔ ชั่วโมง เจ้าหน้าที่ของ PMAC ติดต่อมาเรื่องฉีดวัคซีนป้องกันไข้เหลือง บอกว่าการเดินทางเข้าบราซิล เขาไม่ระบุให้ฉีด แต่เมื่อกลับมาเมืองไทย จะโดนจับฉีดหากไม่ได้ฉีดไปก่อน แต่เจ้าหน้าที่เขาเป็นห่วงว่าหากผมไปฉีดในวันที่ ๖ พ.ย. (ซึ่งไม่ยุ่งยากอะไร ไปฉีดที่ รพ. บำราศนราดูร หรือที่สภากาชาด) ผมก็มีหวังเป็นไข้ครั่นเนื้อครั่นตัวไปตลอดเวลาที่อยู่ที่บราซิล เขาเสนอว่าผมไม่ต้องฉีด หากกลับมาเขาไม่ยอมให้เข้าเมือง ต้องฉีดวัคซีนจึงค่อยฉีด เพื่อนร่วมเดินทางที่เลือกเสี่ยงแบบผมคือ ศ. นพ. ภิเศก ลุมพิกานนท์

รถที่มารับเป็นรถเบนซ์รุ่นเก่าหน่อย โชเฟอร์ช่างคุย เขาเล่าว่ารถนี้เป็นของบริษัทคนไทย (ชื่อ Limousine Express) ที่มีฝรั่งสวิสเป็น ซีอีโอ เขาจบปริญญาเอกและสอนการโรงแรมอยู่ที่ มศว. เป็นคนที่มีไอเดียใหม่ๆ ทางธุรกิจตลอดเวลา บริษัทนั้มีรถ ๕๐ คัน รับบริการรับส่งผู้โดยสารของสายการบิน เอมิเรตส์ และเอติฮัท ซึ่งเป็นของประเทศสหสาธารณรัฐเอมิเรตส์ ทั้งคู่ เขาบอกว่าในประเทศไทยมีบริการภาคพื้นดินนี้เฉพาะ ๒ สายการบินนี้เท่านั้น (แต่ อ. หมอภิเศก บอกผมภายหลังว่า เคยได้รับบริการของ ออสเตรียน แอร์ไลน์ เมื่อหลายปีมาแล้ว เวลานี้ไม่มีบริการ) และบริษัทของเขารับบริการลูกค้าของบัตรเครดิตด้วย คนเหล่านี้ได้รับรางวัลจากการรูดบัตรครบเดือนละ ๑ หรือ ๒ แสนบาท แล้วแต่ธนาคาร คนที่ได้ใช้บริการนี้มักเป็นนักธุรกิจใหญ่

เขาเล่าว่าเดิมบริษัททำธุรกิจให้บริการตามโรงแรม ในลักษณะที่ให้บริการแก่แขกของโรงแรมและคิดเงินตามอัตราที่กำหนด แต่บริษัทต้องไป “เสนอราคา” ต่อทางโรงแรมว่า จะให้ส่วนแบ่งแก่โรงแรมเป็นเงินร้อยละเท่าไรของอัตราค่าบริการ เขาเล่าว่าโรงแรมหนึ่ง บริษัทประมูลได้มาในอัตราร้อยละ ๑๒ พอหมดสัมปทาน ๕ ปี ทางโรงแรมก็มีเงื่อนไขว่าต้องใช้รถ บีเอ็ม ซีรี่ส์ ๗ ทั้งหมด ๑๔ คัน และขอส่วนแบ่งร้อยละ ๑๔ ทางบริษัทต่อรองไม่สำเร็จ จึงถอยออกมา

เขาเล่าว่า นายของเขาไปเสนอไอเดีย บริการรับส่งผู้โดยสารแบบนี้แก่สายการบินไทย โดยไปคุยกับผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่ง ผมเดาล่วงหน้าในใจว่าผู้บริหารการบินไทยจะพูดว่าอย่างไร ถ้าเป็นการแทงหวย ผมก็จะได้รางวัลที่ ๑ เขาถามว่า “หากการบินไทยตกลงจ้างบริษัทคุณจัดบริการนี้ ผมจะได้อะไร” เรื่องเล่าแบบนี้อย่าปักใจเชี่อเสียทีเดียว

เคาน์เตอร์ เช็คอิน ดูโอ่อ่าแปลกตา เพราะพนักงาน (คนไทย) สวมชุดแขกเอมิเรตส์ คือชุดสีเนื้อ สวมหมวกสีแดง ต้อนรับบริการแบบเอาใจลูกค้า เนื่องจากการเดินทางครั้งนี้ไปประเทศเขตร้อนเหมือนๆ ประเทศไทย (แต่อยู่ฝั่งใต้เส้นศูนย์สูตร) จึงไม่ต้องเตรียมเครื่องกันหนาว กระเป๋าที่เช็คอินหนักเพียง ๑๓ ก.ก. เท่านั้น

เราเข้าไปเดินหาห้องรับรองผู้โดยสารของสายการบิน เอมิเรตส์ ต้องเดินไปไกล น่าจะกว่า ๑ ก.ม. เจ้าหน้าที่ของห้องรับรองของการบินไทยบอกว่า “เดินไปอีก ๑๐ นาที” เป็นเล้าจ์ที่ที่นั่งและเครื่องอำนวยความสะดวก เครื่องดื่มและอาหารครบครัน แต่ตอนนั้นมันสองยามเข้าไปแล้ว

เครื่องบินของเที่ยวบิน EK 371 เป็น B 777-200 ผมได้ที่นั่ง 8B ในห้องโดยสารชั้นธุรกิจห้องหน้า ที่มีที่นั่ง ๒ แถว ๑๔ คน มีผู้โดยสาร ๒ คนเท่านั้น ในชั้นธุรกิจห้องหลัง มี ๔ แถว ๒๘ คน รวมชั้นธุรกิจ ๔๒ ที่นั่ง มีผู้โดยสารเพียง ๙ คน ดังนั้นผมจึงย้ายไปนั่งที่นั่ง 8A ริมหน้าต่าง ทำให้ได้ชมวิวและถ่ายรูปยามเครื่องบินร่อนลงเวลาตีห้าครึ่ง

ผมบอกเจ้าหน้าที่ต้อนรับว่าผมขอนอน ไม่กินอาหาร ขอน้ำส้มแก้วเดียว เขาเอาเบาะรองนอนบางๆ มาปูที่นอนให้ ทำให้นอนนุ่มสบายขึ้น ผมกินยานอนหลับ ลอราซีแพม 0.5 mg. แล้วนอน ในระยะเวลาบิน ๖ ชม. ๔๐ นาที ไปดูไบ ผมนอนหลับได้ประมาณ ๔ ชั่วโมง ตื่นขึ้นมาก็ได้เวลาอาหารเช้าพอดี และรู้สึกสดชื่น

การอำนวยความสะดวกในการเดินทางถือว่าเยี่ยม ทั้งที่นั่งและเครื่องบันเทิงต่างๆ และบริการของเจ้าหน้าที่ กระเป๋าแจกเครื่องใช้ในการเดินทางใบโตที่สุดเท่าที่ผมเคยได้รับ

เครื่องบินถึงดูไบตรงเวลา ๕.๔๕ น. แต่เขาไปจอดกลางสนามบิน ต้องนั่งรถไปตัวอาคารไกล และเครื่องบินที่เราเดินทางต่อไป ริโอ เดอ จาไนโร เที่ยวบิน EK 247 ออกเวลา 7.10 น. ในบัตรขึ้นเครื่องระบุให้ไปขึ้นเครื่องเวลา 6.25 น. ระหว่างที่เราเดินหาประตูขึ้นเครื่องเขาก็ประกาศครั้งสุดท้ายให้ไปขึ้นเครื่อง แต่เรายังอยู่ไกล ต้องเดินบ้างวิ่งบ้าง ฝ่าคนแน่นไปที่ประตู D 27 การเดินทางช่วงวันที่ ๗ พ.ย. นี้ เราได้เดินออกกำลังทั้งที่สุวรรณภูมิ และที่สนามบินดูไบ

จากดูไบไปริโอ ใช้เวลาบิน ๑๔ ชม. ๒๐ นาที เครื่องบิน Boeing 777-200 อย่างเดิม คราวนี้ผมนั่งที่นั่ง 9B มีผู้หญิงอินโดนีเซียอายุราวๆ ๔๐ ปี นั่งที่นั่ง 9A เขากำลังเดินทางไปร่วมท่องเที่ยวขั้วโลกใต้กับ National Geographic เขาชอบถ่ายรูป ใช้กล้อง Leica compact ตัวเล็ก ตั้งอัตโนมัติถ่ายตัวเอง ผมจึงเสนอช่วยถ่ายให้ และเมื่อได้จังหวะผมก็ช่วยถ่าย ผลออกมาทำให้เขาตกใจ เพราะ composition และแสงเงาสวยงามมาก โดยที่ผมถ่ายแบบไม่จดจ้องเลย

บริการบนชั้นธุรกิจ ของสายการบินเอมิเรตส์ หาที่ติยาก ผมพบอย่างหนึ่ง คือกาแฟไม่อร่อย ตามประสบการณ์ของผม สายการบินที่กาแฟอร่อยที่สุดคือ ออสเตรียน แอร์ไลน์ แต่ขากลับ ผมขอทั้ง Esspresso และ Capuchino พบว่าอร่อยทั้งคู่

ผมประมาณว่า การจัดวางที่นั่ง ระหว่างแถว กว้างกว่าของการบินไทย เวลานอน (เกือบ) ราบ ยังมีที่ว่างให้คนที่สูงกว่าผมเกือบฟตเหยียดเท้าได้สบาย ในขณะที่ของการบินไทยคนสูงต้องนอนตะแคงงอตัว เก้าอี้นั่ง/นอน ก็กว้างกว่า เวลานอนขยับตัวขยับแขนได้สบาย ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนคือมีฉากสูงกั้นระหว่างคู่นั่ง/นอน ฉากนี้มีสวิตช์กดให้เลื่อนขึ้นลงได้ และไฟอ่านหนังสือดวงเล็กๆ ที่หัวนอนก็พิเศษมาก ตรงที่สวิตช์กดมีทั้งเปิดปิด และที่ทำให้ความสว่างต่างกัน ๓ ขั้น

ความพิเศษที่เห็นชัดคือ จอวิดีโอใหญ่มาก ดูหนังชัดเจนดี แต่ผมไม่ชอบดูหนัง ผมชอบอ่านหนังสือมากว่า และมาคราวนี้ผมพก Kindle Paperwhite มาด้วย เพื่ออ่านหนังสือเล่มใหม่ของ Malcolm Gladwell คือ David and Goliath อ่านแล้วผมก็นึกออก ว่าจะเถียง Gladwell ว่าอย่างไร

สิ่งที่ผมไม่เคยเห็นในสายการบินอื่นอีกอย่างหนึ่งคือ “เพดานดาว” เวลาเขาปิดไฟในเคบินให้ผู้โดยสารนอนหลับ บนเพดานจะมีไฟดวงเล็กๆ หลายขนาด ทำให้ดูคล้ายท้องฟ้าประดับดาว สวยดี

ขากลับวันที่ ๑๒ - ๑๓ พ.ย. ๕๖ เที่ยวบิน EK 8262 จาก Sao Paulo ไป Dubai เป็นเครื่อง A 777-300 ผมได้ที่นั่ง 7B แล้วย้ายไป 7A เพราะที่นั่งว่าง จึงได้สังเกตว่าม่านบังแสงที่หน้าต่างควบคุมด้วยสวิตช์ไฟฟ้า และได้ทดลองใช้เครื่องให้ความเพลิดเพลิน พบว่าดีมาก มีให้เลือกมากอย่างจุใจ

อาหารเย็น ซึ่งเสิร์พตอนสองยาม และเสร็จตีสอง อร่อยมากและปริมาณมาก ผมติดใจ สเต๊ก ที่กินขาไป แต่คราวนี้ไม่มี มีแต่ lamb shank ซึ่งอร่อย แต่ไม่ติดใจเท่า สเต๊กตอนขาไป กินกับไวน์แดงชั้นดี Chateau Phelan Segur 2004 St Estephe เขารินให้เต็มแก้ว ๒ ครั้ง ผมดื่มไม่หมด

ของหวานผมเลือกเนยแข็ง เราเสิร์พมาบนกระดานเขียงน่ากินมาก ปริมาณมากจนกินไม่หมดเช่นเคย

ห้องรับรองผู้โดยสารชั้นธุรกิจของสายการบินเอมิเรตส์ที่ดูไบ เป็นห้องรับรองของสายการบินที่ดีที่สุด และใหญ่ที่สุด ที่ผมเคยใช้บริการ เครื่องดื่มและของกินเพียบ มีไวน์อย่างดี รินให้แบบไม่ยั้ง ห้องอาบน้ำใหญ่ มีหลายห้อง และเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน

ช่วง ดูไบ - กรุงเทพ เที่ยวบิน EK 374 เครื่องบิน A 777-200 เครื่องเก่าหน่อย จอวิดีโอไม่ใช่จอสัมผัส แต่ก็มีหนังและดนตรีให้ฟังอย่างดี ผมเปิดเจอเสียงนกร้องด้วย

บริการภาคพื้นดิน เขาใช้รถตู้ไปส่งผมที่บ้าน คนขับคุยเก่ง เขาบอกว่าค่าโดยสารที่บริษัท Limousine Express คิดจากสายการบิน เอมิเรตส์ ๑,๘๐๐ บาท โชเฟอร์ได้ค่าขับ ๑๐% ตอนนี้เกิดวิกฤติการเมือง นักท่องเที่ยวงดการเดินทางไปมาก เขาขาดรายได้ลงไปกว่าครึ่ง

วิจารณ์ พานิช

๑๔ พ.ย. ๕๖