บันทึก ๑๙ ตอนนี้ มาจากการตีความหนังสือ Teaching Kids to Be Good People : Progressive Parenting for the 21stCentury เขียนโดย Annie Fox, M.Ed. 

ตอนที่ ๑๖นี้ ตีความจากบทที่ ๘ (บทสุดท้าย)  How Can I Do That? Developing Social Courage     โดยที่ในบทที่ ๘มี ๔ ตอน   ในบันทึกที่ ๑๖จะตีความตอนที่ ๑ และ ๒     และในบันทึกที่ ๑๕จะเป็นการตีความตอนที่ ๓ และ ๔

ทั้งบทที่ ๘ ของหนังสือ เป็นเรื่อง มิตรภาพ และความกล้าหาญในการเป็นตัวของตัวเอง และสื่อสารทำความเข้าใจเพื่อธำรงมิตรภาพ

ตอนที่ ๑ มิตรภาพเป็นถนนสองทาง ว่าด้วยการโค้ชเด็กให้มีความกล้าหาญ แสดงความเป็นตัวของตัวเอง  และรู้จักสื่อสารกับเพื่อน เพื่อมิตรภาพจากความเข้าใจซึ่งกันและกัน    โดยต้องตระหนักว่า โลกในวัยรุ่นในปัจจุบันมีความซับซ้อนและยุ่งเหยิงกว่าสมัยเราเป็นวัยรุ่นมากมายหลายเท่า    จึงเป็นคว���มท้าทายต่อวัยรุ่นในปัจจุบัน

การฝึกทักษะมิตรภาพเบื้องต้นเริ่มที่ครอบครัว    หากพ่อแม่ใกล้ชิดลูกและเห็นอกเห็นใจ เอาใจใส่ฝึกลูก และเห็นชัดว่ามิตรภาพระหว่างลูกกับพ่อแม่ดี   มีความรักใคร่และไว้วางใจซึ่งกันและกัน    ก็เป็นสัญญาณว่าลูกจะมีทักษะมิตรภาพต่อเพื่อนดีด้วย

ทักษะมิตรภาพเริ่มต้นที่ครอบครัว

หากพบว่า ลูก/ศิษย์ ประพฤติตนเป็นผู้ระราน หรือเป็นเหยื่อของการระราน   และเกิดขึ้นซ้ำๆ นั่นคือสัญญาณบอกว่า ลูก/ศิษย์ ต้องการความช่วยเหลือ    โปรดสังเกตว่า การตกเป็นเหยื่อของการระราน ไม่ได้แปลว่าเด็กคนระรานเป็นตัวปัญหาเท่านั้น   แต่เด็กที่ถูกระรานก็เป็นตัวปัญหาด้วย   ที่จะต้องหาทางแก้ไขทันที

โดยการนั่งคุยกับเด็กอย่างสงบ ไม่ดุด่าว่ากล่าวหรือโวยวาย   ทำความเข้าใจเรื่องการเป็นเพื่อนกัน   ว่าทั้งสองฝ่ายจะต้องมีไมตรีจิตต่อกัน   คือการเป็นเพื่อนกันเป็นถนนสองทาง    คือต้องเข้าใจซึ่งกันและกัน   บอกว่าเราชอบอะไร ไม่ชอบอะไร   และรู้ว่าเพื่อนชอบอะไร ไม่ชอบอะไร   หากเพื่อนปฏิบัติต่อเราในแบบที่เราไม่ชอบ   เราต้องรู้จักบอกเพื่อนดีๆ ว่า ทำอย่างนั้นเราไม่ชอบ   ไม่ต้องการให้เพื่อนทำอย่างนั้นต่อเราอีก    อย่ากลัวว่าบอกแล้วเพื่อนจะโกรธหรือเสียเพื่อน   แต่เราต้องบอกเขาดีๆ อย่าใช้อารมณ์

เพื่อรักษาความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หรือเพื่อมิตรภาพยาวนาน    เราต้องสื่อสารให้ชัดเจนว่าเราต้องการความสัมพันธ์แบบไหนกับเพื่อน   ต้องการให้ปฏิบัติต่อกันอย่างไร   อย่าละไว้ในฐานเข้าใจ   อย่าอ้ำอึ้งที่จะบอก   และในทางกลับกัน เมื่อเพื่อนบอกความต้องการของเขาต่อเรา เราก็ต้องฟังอย่างสงบและตั้งใจ   เพื่อให้เราเข้าใจเพื่อนอย่างแท้จริง

นั่นคือหลักการ หรือทฤษฎี   ในชีวิตจริงมันยุ่งยากกว่านั้น   เพราะเด็กๆ มักมีเรื่องกระทบกระทั่งเล็กๆ น้อยๆ กันเสมอ   โดยผู้ใหญ่มองเป็นเรื่องเล็ก แต่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเด็ก   วิธีหรือหลักการที่ผู้ใหญ่จะช่วยได้คือ  (๑) ช่วยเตือนสติเด็ก ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมองได้หลายมุมเสมอ   เด็กอาจมองมุมหนึ่ง แต่เพื่อนอาจมองต่างมุม    การทำความเข้าใจมุมมองของเพื่อนเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ และการเข้าสู่วุฒิภาวะ   (๒) ทุกปัญหามีทางออกเสมอ   เด็กต้องเรียนรู้และหาทางทำให้สถานการณ์ดีขึ้น   โดยแนะนำเด็กว่า ความกล้าหาญที่จะลงมือทำเพื่อแก้ปัญหา หรือเพื่อสร้างมิตรภาพ เป็นสิ่งที่ดี   เมื่อมีการลงมือทำ ก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลง และเกิดการเรียนรู้ด้วย

คำถามของหนุ่ม ๑๒ “เพื่อนของผม ๒ คนบ่นว่าไม่ค่อยมีเพื่อน   โดยที่เขาเป็นคนชอบตัดสินคนอื่น   ผมมีเพื่อนผู้หญิงที่ใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ    แต่เพื่อน ๒ คนนี้เรียกชื่อเธอแบบล้อเลียน   เพื่อน ๒ คนนี้ไม่พอใจเมื่อผมไปเที่ยวกับเธอหรือไปกับเพื่อนคนอื่นๆ   ผมจนใจไม่รู้จะทำอย่างไร   ได้พยายามแนะนำให้เขาเป็นเพื่อนกับคนนั้นคนนี้   เขาก็บอกว่าไม่ชอบและอ้างเหตุผลต่างๆ นานา    เขาทั้งสองไม่ทราบว่าคนอื่นๆ ก็เริ่มไม่ชอบเขา    เพราะเขาด่วนตัดสินเกินไป”

คำตอบของผู้เขียน “เธอทำถูกแล้วที่ไม่อยากหมกมุ่นอยู่กับความคิดเชิงลบ   และการคบเพื่อนนักตัดสินคนอื่นทำให้เธอไม่สบายใจและอยากแก้ไข   และแน่นอนว่าเธอมีสิทธิที่จะเลือกเพื่อน   แต่เธอก็ไม่อยากให้เพื่อนเสียใจ   ชีวิตจริงก็ยุ่งยากเช่นนี้เอง

คนที่ชอบตัดสินคนอื่นนั้น   แสดงว่าเขาเองไม่ค่อยมั่นใจตนเอง    จึงไม่อยากมีเพื่อนจำนวนมาก   ตั้งหน้าอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยกันสองคน   และอ้างว่าคนอื่นๆ ไม่ดี   และคนอื่นๆ ก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขา เพราะไม่มีใครอยากถูกวิพากษ์วิจารณ์

เธอบอกว่าจนใจไม่รู้จะทำอย่างไร   แต่จริงๆ แล้วมีทางเลือกตั้งหลายทาง ได้แก่

๑. บอกเพื่อนทั้งสองคนตรงๆ ว่าเธอเบื่อที่จะคบเพื่อนขี้บ่น   เพราะเธอรู้สึกสบายใจมากกว่าเมื่อเพื่อนไม่บ่น

๒. ถ้าเพื่อนไม่เปลี่ยนพฤติกรรมขี้บ่น   ให้ลองแยกตัวออกมาคบเพื่อนคนอื่นๆ

๓. การเป็นเพื่อนที่ดีนั้น   เราต้องเป็นเพื่อนที่ดีกับตัวเองก่อน   ถ้าเพื่อนทำให้เธอไม่สบายใจ   และเธอยังทน   เท่ากับเธอไม่เป็นเพื่อนที่ดีต่อตัวเธอเอง”

ตอนที่ ๒  อาสาสมัครพัฒนาเด็ก ผู้เขียนเล่าเรื่องของตนเอง ที่ชอบเข้าไปช่วยเหลือเด็กที่ประสบปัญหา    โดยถือว่าเป็นการทำหน้าที่ของผู้ใหญ่   เพราะเด็กเป็นผู้เยาว์ ต้องการคำแนะนำช่วยเหลือจาก parenting/mentoring   ถ้อยคำเหล่านี้ทำให้ผมนึกถึงสมัยเด็กๆ อยู่บ้านนอก   คนที่นั่นเรียกเด็กเป็นลูกทุกคน   และถ้าเด็กเกเรข่มเหงกัน  ก็ถูกผู้ใหญ่ดุหรือห้ามปรามได้ทุกคน

ผู้เขียนบอกว่า ตนไม่ใช่แค่เข้าไปช่วยเหลือหรือแก้ปัญหาให้เด็กเท่านั้น   แต่จะชมเด็กด้วย   ไปที่ไหนหากเห็นเด็กทำดีก็จะหาโอกาสชม   “หนูช่วยแม่ถือของ น่ารักจัง”   “หนูช่วยปลอบเพื่อนที่ร้องไห้ เก่งจัง”  ฯลฯ   โดยถือว่าการช่วยกระตุ้นให้เด็กเติบโตเป็นคนดีนั้น เป็นหน้าที่ของทุกคน   ไม่ใช่แค่เป็นหน้าที่ของพ่อแม่/ครู เท่านั้น

ปัญหาที่พบประจำใน���ด็กวัยรุ่น คือการเสพติดการยอมรับจากกลุ่มเพื่อน (Peer Approval Addiction)   หรืออาจเรียกว่าตกอยู่ใต้แรงกดดันจากกลุ่มเพื่อน (Peer Pressure)   และในขั้นรุนแรงถึงกับเป็นความบีบคั้นจนเกิดความเครียดอย่างรุนแรง

คนที่ตกเป็นเหยื่อ คือคนที่ไม่มั่นใจตนเอง ไม่กล้าแสดงออกว่าตนมีจุดยืนอย่างไร ตนต้องการอะไร    ส่วนคนที่มีความมั่นใจตนเอง ก็จะไม่ถูกบีบคั้นมาก    และผ่านพ้นมรสุมชีวิตวัยรุ่นนี้ไปได้   ผู้ใหญ่ต้องหาวิธีช่วยให้เด็กเข้าใจเรื่องการเสพติดการยอมรับจากเพื่อน ซึ่งคนเราเป็นกันทุกคน   แต่ส่วนใหญ่เป็นแบบนิดๆ หน่อยๆ ไม่รุนแรง   การช่วยให้เข้าใจเรื่องนี้ และฝึกให้กล้าที่จะแสดงท่าที/จุดยืนของตน   ชีวิตวัยรุ่นก็จะราบรื่นขึ้น

นอกจากช่วยให้ตัวเด็กเองไม่ตกเป็นเหยื่อแล้ว    ผู้ใหญ่ควรส่งเสริมให้เด็กมีความกล้าหาญพอที่จะช่วยเพื่อนที่ตกเป็นเหยื่อ   ให้หลุดพ้นจากแรงกดดันนี้   ซึ่งเป็นการฝึกฝนความมีน้ำใจเห็นอกเห็นใจคนอื่น   โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่อ่อนแอกว่า

คำถามของหนุ่ม ๑๒ “เพื่อนคนหนึ่งถูกรังแกที่โรงเรียนทุกวัน   เขาเล่าให้ผมฟัง   ผมแนะนำให้บอกครูเพื่อขอความช่วยเหลือ   แต่เขาไม่เอาด้วย เพราะเกรงว่าจะโดนคนที่รังแกทุบตีอีก   เขาไม่ต้องการให้ผมช่วยด้วยเหตุผลเดียวกัน   ผมไม่รู้ว่าจะช่วยเขาอย่างไร   ขอคำแนะนำด้วย”

คำตอบของผู้เขียน “ฉันรู้สึกสงสารเพื่อนของเธอมาก   เป็นเรื่องไม่ยุติธรรมที่ผู้รังแกไม่ถูกลงโทษ   ฉันไม่ทราบว่าเพื่อนของเธอไปโรงเรียนแบบไหน   แต่หวังว่าจะเป็นโรงเรียนที่ครู ผู้ช่วยครูใหญ่ และครูที่ปรึกษา จะเอาใจใส่เรื่องนี้   เพื่อนของเธอควรบอกผู้ใหญ่

ไม่ทราบว่าพ่อแม่ของเพื่อนเธอทราบเรื่องไหม   เขาควรเล่าให้พ่อแม่ฟัง

แม้เขาบอกว่าไม่ต้องการให้เธอช่วย   แต่เขาก็ย่อมต้องการให้ตนเองไม่ถูกรังแกอีกต่อไป    การที่เขาบอกเธอคือหลักฐานสนับสนุน   ขอให้เธอบอกเขาให้พูดออกมา   เพื่อเรื่องนี้จะได้ยุติ   หากเขาไม่กล้า เธอควรเสนอว่าเธอจะไปเป็นเพื่อนเพื่อแจ้งครูที่ปรึกษาหรือครูใหญ่    ถ้าเขาปฏิเสธ ให้บอกเขาว่าเธอเป็นเพื่อน และจะช่วยปกป้องเขา    ถ้าเขาไม่ไปเธอจะไปเอง”

วิจารณ์ พานิช

๙ เม.ย. ๕๖

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich

การพัฒนาการศึกษากับการวิจัย ในวิชาชีพเภสัชกรรม[1]

วิจารณ์ พานิช

...............

เภสัชกรรมเป็นวิชาชีพ  ซึ่งหมายความว่าเป็นวงการที่ต้องใช้ความรู้ความชำนาญชั้นสูง   ผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มข้นจริงจัง    จนได้รับการยอมรับว่ามีความรู้ความชำนาญเพียงพอ   มีกระบวนการควบคุมกำกับการศึกษาและฝึกฝน   รวมทั้งมีการควบคุมกำกับจริยธรรมในการประกอบวิชาชีพ โดยกลไกของวิชาชีพเอง หรือโดยผู้ประกอบวิชาชีพเดียวกัน    ที่เรียกว่า self-regulation ด้วยจรรยาบรรณวิชาชีพ และกระบวนการตรวจสอบของสภาวิชาชีพ

ความท้าทายของวงการวิชาชีพในปัจจุบัน คือการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและพลิกผัน ของสังคม   และความรู้หรือวิชาการด้านต่างๆ งอกงามเพิ่มพูนอย่างรวดเร็ว    ความรู้เดิมที่มีหรือยึดถืออยู่หลายส่วนกลายเป็นความรู้ที่เก่า หรือผิด    ทำให้หากไม่ระวัง กลไกกำกับวิชาชีพ จะกลายเป็นอนุรักษ์นิยมที่ยึดถือแนวทางเก่า ขัดขวางการเปลี่ยนแปลง

นอกจากนั้น ยิ่งนับวันเรื่องต่างๆ ในโลก ยิ่งมีความซับซ้อน (complex) มีหลายชั้นหลายมิติ มองได้หลายมุม   เรื่องที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับวิชาชีพเภสัชกรรมอย่างหนึ่งคือความก้าวหน้าของวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี    ที่นำไปสู่การพัฒนายาที่มีคุณภาพสูง  เป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติ    แต่ในขณะเดียวกัน ก็เป็นความท้าทายต่อระบบยาของประเทศ   ที่หากมีการจัดระบบให้ดี มีข้อมูลและความรู้ประกอบการตัดสินใจ และการพัฒนาต่อเนื่อง จะมีคุณประโยชน์ต่อผู้คนในบ้านเมืองมาก   แต่หากจัดระบบไม่เป็น ตกอยู่ใต้การโฆษณาหรืออิทธิพลของบริษัทยาข้ามชาติ ที่กำหนดราคายาตามความพอใจของตน   ค่าใช้จ่ายด้านยาของประเทศจะสูงจนกลายเป็นปัญหาหนึ่งของระบบสาธารณสุข

เล่ห์กลและการทำผิดกฎหมายของบริษัทยามีผู้เขียนไว้มากมาย เช่น http://www.gotoknow.org/posts/493901 และหนังสือกระชากธุรกิจยาข้ามชาติโดยวิชัย โชควิวัฒน์ (๒๕๔๙)

การศึกษา และการวิจัยในวิชาชีพเภสัชกรรมในยุคศตวรรษที่ ๒๑ จึงมีประเด็นท้าทายที่แตกต่างไปจากการศึกษาและการวิจัยในวิชาชีพเภสัชกรรมยุคก่อนๆ   ความแตกต่างพื้นฐานที่สุดคือ ยุคก่อนขาดแคลนความรู้และเทคโนโลยี   แต่ยุคปัจจุบันและอนาคต มีความรู้และเทคโนโลยีมาก   ตลาดยาและเภสัชภัณฑ์เป็นตลาดที่เชื่อมโยงถึงกันทั่วโลก   เป็นความท้าทายให้วงการเภสัชกรรมต้องมีสติปัญญาในการเลือกใช้ให้เหมาะสมต่อสังคมและบ้านเมืองของตนเอง

ตัวอย่างของประเทศยากจนและเป็นประเทศเล็ก ที่ระบบการผลิตด้านเภสัชกรรมแตกต่างจากของเราโดยสิ้นเชิง   คือคิวบา   ที่มีความสามารถผลิตเภสัชภัณฑ์ที่ทันสมัยและมีคุณภาพดีขึ้นใช้เองภายในประเทศ และส่งออกไปยังประเทศอื่นๆ ได้   ทำให้ประชาชนได้รับบริการด้านการแพทย์และสาธารณสุขที่ดี    ที่เรียกว่า สุขภาพดีในราคาต่ำ (Good health at low cost.)

การศึกษาในปัจจุบันไม่ว่าในสาขาใด ไม่ใช่แค่เรียนเพื่อให้ได้ความรู้อย่างในอดีต   แต่ต้องเลยไปสู่การฝึกฝนใช้ความรู้ เกิดทักษะในการประยุกต์ใช้ความรู้ในสถานการณ์ต่างๆ   โดยที่ส่วนของการเรียนทฤษฎีอาจารย์ไม่ต้องสอนแบบบรรยายอย่างในอดีต   นิสิตนักศึกษาสามารถค้นคว้าเรียนเองได้   อาจารย์ใช้เวลาที่มีค่าของตนให้เกิดประโยชน์ต่อการเรียนรู้ของศิษย์ที่สุด   โดยร่วมกันออกแบบการเรียนรู้ให้เหมาะสมต่อนิสิตนักศึกษากลุ่มนั้น   ทั้งนี้หมายความว่า ทีมอาจารย์ต้องดำเนินการทดสอบพื้นความรู้ของศิษย์ในชั้นเรียนของตน   สำหรับนำมาใช้ออกแบบการเรียนรู้

การเรียนรู้ส่วนที่อาจารย์มีคุณค่าต่อศิษย์ส่วนถัดมา คือการที่อาจารย์ทำหน้าที่โค้ชต่อการฝึกประยุกต์ใช้ความรู้ของศิษย์ ในกิจกรรมที่ทีมอาจารย์ช่วยกันออกแบบ    การทำหน้าที่โค้ชนี้มีเทคนิครายละเอียดมากมาย   หลักการที่สำคัญคือนิสิตนักศึกษาต้องได้ฝึกทำโจทย์ หรือโครงงานที่ยากพอเหมาะ   โค้ชคอยแนะนำให้กำลังใจให้สู้ความยาก และให้คำชมเมื่อมีความสำเร็จเล็กๆ เกิดขึ้น   รวมทั้งเมื่องานสำเร็จ ชวนศิษย์ทบทวนประเด็นเรียนรู้ร่วมกัน   ทำให้เข้าใจทฤษฎีหรือเนื้อวิชาแจ่มชัดลึกซึ้งยิ่งขึ้น

คุณค่าส่วนที่สามของอาจารย์ต่อศิษย์ คือการประเมิน   อาจารย์ต้องคอยประเมินความก้าวหน้าในการเรียนรู้ของศิษย์แต่ละคนอยู่ตลอดเวลา    สำหรับใช้เป็นข้อมูลประกอบการทำหน้าที่โค้ช ดูแลช่วยเหลือการเรียนรู้ของศิษย์เป็นรายคน    ที่เรียกว่า การประเมินเพื่อพัฒนา (Formative Evaluation)   การประเมินแบบนี้สำคัญกว่าการประเมินเพื่อตัดสินได้-ตก (Summative Evaluation)

ดังนั้นวงการวิชาชีพเภสัชกรรมควรเอาใจใส่ปฏิรูปการเรียนรู้ของวิชาชีพเภสัชกรรม    ให้เป็น Transformative Education  และมีการฝึกฝนทักษะทั้งด้านวิชาชีพ และด้านการทำงานร่วมกับวิชาชีพอื่น ในระบบบริการสุขภาพ เป็น ทีมสุขภาพ (Health Team)    ตามคำแนะนำในรายงานของคณะกรรมาธิการอิสระ ชื่อ Education of Health Professional for the 21st Century (http://www.healthprofessionals21.org/index.php/2-the-report)    โดยที่แนวคิดพื้นฐานเกี่ยวกับการปฏิรูปการเรียนรู้ในศตวรรษที่ ๒๑ อ่านได้จากหนังสือ การสร้างการเรียนรู้สู่ศตวรรษที่ ๒๑ (http://www.scbfoundation.com/news_publish_detail.php?cat_id=6&nid=881)    และอ่านเรื่องความรู้สมัยใหม่เกี่ยวกับกลไกการเรียนรู้ได้ ในหนังสือ การเรียนรู้เกิดขึ้นอย่างไร(http://www.scbfoundation.com/news_publish_detail.php?cat_id=6&nid=880)

ในด้านการวิจัย วงการวิชาชีพเภสัชกรรมไทยควรเน้นการวิจัย ๔ ด้านคือ

๑. การวิจัยพื้นฐานและการวิจัยประยุกต์ ด้านเภสัชศาสตร์ และวิทยาศาสตร์การแพทย์    เพื่อนำไปสู่การพัฒนายาและเภสัชภัณฑ์    และเพื่อพัฒนาความรู้พื้นฐานด้านเภสัชศาสตร์และวิทยาศาสตร์การแพทย์

๒.การวิจัยเกี่ยวกับการใช้ยาในการรักษาโรคต่างๆ    รวมทั้งการวิจัยเพื่อตรวจสอบประสิทธิผลของยาที่มีชื่อสามัญเดียวกัน แต่มีชื่อทางการค้าต่างกัน    และรวมทั้งการวิจัยเพื่อประเมินประสิทธิผลและความปลอดภัยของตำรับยาสมุนไพรที่ผลิตภายในประเทศ

๓. การวิจัยระบบยาของประเทศไทย   เพื่อให้มีการใช้ยาอย่างเหมาะสม    ไม่เป็นภาระด้านการเงินหรือเศรษฐกิจของประเทศอย่างไมาสมเหตุสมผล    และเพื่อให้สังคมไทยรู้เท่าทันการทำธุริจอย่างไม่มีจริยธรรมของบริษัทยาข้ามชาติ

๔. การวิจัยด้านการศึกษาเภสัชศาสตร์

……………………..

[1] เอกสารประกอบการบรรยาย เรื่อง การพัฒนาการศึกษาและการวิจัยในอนาคตกับวิชาชีพเภสัชกรรม    เนื่องในงานสมัชชาเภสัชกรรมไทย ๑๐๐ ปี   วันที่ ๖ ธันวาคม ๒๕๕๖  ณ คณะเภสัชศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich

นสพ. The Times ฉบับวันที่ ๗ พ.ย. ๕๖   ลงข่าวหน้า ๑๐ เรื่อง Tech elite outline plans to quit US for Google Republic บอกว่า มีนักไอทีสติเฟื่องชื่อ Balaji S. Srinivasan  เสนอให้ Silicon Valley แยกตัวออกมาจากสหรัฐอเมริกา ออกมาเป็นรัฐอิสระ

อ่านมาถึงตรงนี้   ผมปิ๊งแว้บว่า หากมีคนไทยสติเฟื่องเสนอคล้ายๆ กัน จะโดนจับข้อหากบฏแบ่งแยกดินแดนไหม

คุณศรีนิวสัน ไม่ใช่คนจิ๊บจ๊อยนะครับ   ท่านเป็นอาจารย์ด้านไบโอเทคที่มหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด   และเป็นผู้ประกอบการด้านไบโอเทคที่ประสบความสำเร็จสูงมาก    เรียกได้ว่าเป็นคนที่มีหัวสร้างสรรค์เหลือเฟือ

เขาบอกว่า เวลานี้ สรอ. เป็น “ประเทศไมโครซอฟท์”    และดำเนินการภายใต้ โค้ด โบราณ อายุ ๒๓๐ ปี (หมายถึงรัฐธรรมนูญอเมริกัน) ที่ยิ่งนับวันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ว่าล้าสมัย   ดังกรณีปิดรัฐบาล (government shutdown เนื่องจากการงัดข้อระหว่างสองพรรค เป็นเวลา ๒ สัปดาห์) เมื่อเร็วๆ นี้   เป็นอาการของโรครัฐธรรมนูญโบราณ ดังนั้น เพื่อให้บริษัทเทคโนโลยีในอาณาบริเวณ Silicon Valley สามารถเจริญก้าวหน้าได้อย่างแท้จริง Silicon Valley ควรแยกตัวออกมาเป็นประเทศอิสระ

การทดลองตั้งประเทศ/รัฐ อิสระ   ปลอดจากกฎหมายที่ขัดขวางการทดลองเพื่อความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี ไม่ใช่ของใหม่   พวกหัวก้าวหน้ามีข้อเสนอแนะมากมาย   ทั้ง ไปตั้งรัฐอิสระบนดาวอังคาร ไปตั้งนอกอ่าวในทะเล  เป็นต้น

ผู้เขียนบทความนี้บอกว่า ที่จริงแล้ว กูเกิ้ล กำลังยึดครองโลก    ดังนั้นถ้าฉลาดจริง พวกนักเทคโนโลยีสติเฟื่องทั้งหลาย   ควรถ่อมตัวเข้าไว้    ไม่ช้าทั้งโลกก็จะเป็นสาธาณรัฐ กูเกิ้ล    ในรูปของ “สาธารณรัฐเสมือน”

วิจารณ์ พานิช

๗ พ.ย. ๕๖

บนเครื่องบินไปริโอ เดอ จาไนโร

ถ่ายจาก นสพ. The Times, November 7, 2013

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich

ยามเฝ้าแผ่นดิน โดย ศ. ดร. เขียน ธีระวิทย์