จิตตนคร นครหลวงของโลก  จะว่าถึงจิตตนครตามพระพุทธภาษิตว่า “พึงกั้นจิตที่มีอุปมาด้วยนคร” จิตตนครเป็นนครที่แลไม่เห็นด้วยตา น่าจะคล้ายกับเมืองลับแล แต่ก็ไม่ถึงกับลี้ลับจนติดต่อไม่ได้เสียเลย จิตตนครมีทางติดต่อกับโลกแห่งวัตถุได้ ทั้งมีการติดต่อกันอยู่เสมอ น่าจะไม่ต่างกับเมืองไทยที่ติดต่อกับเมืองต่างๆ ได้ทั่วโลก โดยทางอากาศ ทางบก และทางน้ำ จิตตนครเป็นเมืองที่ไม่สงบนัก ต้องทำสงครามอยู่เสมอ เพราะมีโจรผู้ร้ายข้าศึกศัตรูอันจำต้องป้องกันปราบปรามโดยไม่อาจประมาทได้ คล้ายกับเมืองทั่วๆไป

จิตตนครเป็นนครหลวงของโลก เป็นแหล่งเกิดแห่งสุข ทุกข์ ความเจริญ ความเสื่อม สมบัติ วิบัติแห่งโลกทั้งสิ้น จะกล่าวว่า จิตตนครเป็นแหล่งเกิดแห่งนรก สวรรค์ นิพพาน ทุกอย่างก็น่าจะไม่เกินไป แต่จิตตนครเป็นนครหลวงลับแล มองไม่เห็นด้วยตาอยู่นั่นเอง จะว่าตั้งอยู่ในแดนสวรรค์วิมานชั้นใดชั้นหนึ่งก็ไม่ใช่ เพราะตั้งอยู่ในเมืองมนุษย์นี้เอง แต่เป็นที่ซึ่งคนทั้งปวงไม่ค่อยจะสนใจไปเที่ยวดูชม ที่เรียกว่าไปทัศนาจร

คนทั้งปวงสนใจไปเที่ยวดูชมเมืองที่เห็นด้วยตาฟังได้ด้วยหูมากกว่า แม้จะไกลสักเท่าไรก็พยายามไป พยายามไปในโลกนี้รอบแล้ว ก็พยายามไปในโลกอื่น ดังที่พยายามไปดวงจันทร์กันมาแล้ว น่าจะพยายามไปดูจิตตนคร ซึ่งเป็นนครหลวงอันแท้จริงของโลก หรือของทุกๆคน

ถึงจะเป็นนครลับแล ไม่เห็นได้ด้วยตาเนื้อ ก็อาจไปดูได้ด้วยตาใจ และจิตตนครนี้อยู่ไม่ไกล อยู่ใกล้ที่สุด เพราะตั้งอยู่ในจิตของทุกคนนี้แหละ เพียงทำความสงบจิตดูจิตของตน ก็จะเห็นจิตตนครรางๆ ซึ่งอาจยังไม่เห็นว่า จะเป็นนครที่น่าดูตรงไหน เพราะเมื่อดูก็จะพบแต่ความคิดที่ฟุ้งซ่านกับอารมณ์คือเรื่องต่างๆ จนไม่อยากจะดู สู้ดูโทรทัศน์หรือไปเที่ยวดูอะไรต่ออะไรไม่ได้ มานั่งดูจิตใจของตนเองไม่น่าจะสนุกที่ตรงไหน

เปรียบจิตตนครกับเมืองลับแลได้ก็เห็นจะตรงที่ว่ากันว่า เมืองลับแลนั้น คนที่เคยพลัดเข้าไปพบ ได้เห็นภูมิประเทศบ้านเรือนและผู้คนหญิงชายสวยงามน่าดูน่าชม กลับออกมาแล้วก็จำทางกลับไปอีกไม่ได้ แต่ก็ได้เที่ยวบอกเล่าใครๆ ถึงความสวยงามน่าดูน่าชมในเมืองลับแลนั้น และชี้บอกสถานที่ตั้งได้เพียงคร่าวๆ

บรรดาผู้ที่อยากเห็นเมืองลับแลก็พากันเดินทาง แต่ก็ไม่ได้พบเมืองที่ว่าสวยงามเหลือเกินนั้น พบแต่ทุ่งหญ้าป่าเขาที่ไม่น่าชมอย่างไร ซ้ำยังรุงรังตาเสียอีกด้วย นั่นก็เพราะบุคคลเหล่านั้น ยังไม่พบทางเดินเข้าสู่เมืองลับแลให้ถูกต้อง จึงยังไม่ได้ชมความงามวิจิตรของเมืองลับแล

การจะไปชมจิตตนครก็เช่นกัน ถ้ายังเดินทางไปไม่ถึงจิตตนคร ก็ย่อมจะยังไม่ได้ชมความงามอย่างวิจิตรพิสดารของจิตตนคร จะได้พบแต่ความวุ่นวายฟุ้งซ่านของอารมณ์ยุ่งๆทั้งหลาย ที่ไม่น่าดูไม่น่าชม แต่กลับน่าเบื่อหน่ายเสียด้วยซ้ำ แต่จิตตนครจริงๆ นั้นไม่เป็นเช่นนั้น

จิตตนครจริงๆ มีความพิสดารน่าดูน่าชม ท่านผู้เข้าถึงนครนั้นแล้วย่อมกล่าวเช่นนี้ ย่อมชักชวนแนะนำให้ใครๆทั้งหลายพยายามไปให้ถึงจิตตนคร โดยไปตามทางที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงชี้บอกไว้แล้ว ด้วยวิธีที่ตรัสสอนไว้แล้วเช่นกัน

บรรดาผู้มาบริหารจิตทั้งหลายด้วยความตั้งใจจริง นับได้ว่าได้เริ่มก้าวเข้าสู่ทางที่จะนำไปถึงจิตตนครได้แล้ว แม้มีความตั้งใจจริงพยายามตลอดไป ก็ย่อมจะเดินไปได้ถึงจุดหมายปลายทางถึงจิตตนคร ได้เห็นความวิจิตรพิสดารของนครนั้นด้วยตนเอง

ลักษณะจิตตนคร

อันลักษณะแห่งจิตตนครนั้น ก็เช่นเดียวกับนครโบราณทั้งหลาย กล่าวคือ มีป้อมปราการ มีประตู ๖ ประตู มีถนน ๔ แพร่ง มีนครสามีคือเจ้าเมือง

เจ้าเมืองแห่งจิตตนครสถิตอยู่ตรงที่รวมของถนน ๔ แพร่ง และมีนามว่า “วิญญาณ” หรือ “จิตต” มีประชาชนชาติต่างๆ ไปมาหาสู่เมืองนี้ก็มาก พากันอพยพมาตั้งบ้านเรือนอยู่ในเมืองนี้ก็มี มาพักอยู่ชั่วคราวก็มี มาเที่ยวทัศนาจรแล้วไปก็มี เพราะประตูเมืองทั้ง ๖ มักจะเปิดอยู่ทั้งกลางวันกลางคืน จะปิดก็เมื่อเจ้าเมืองหลับ เมื่อเจ้าเมืองยังไม่หลับก็เปิดประตูรับอยู่เสมอ ไม่ว่าจะดึกดื่นเที่ยงคืนเพียงไร ถึงจะค่ำมืดก็จุดไฟสว่างไสว ไม่ยอมแพ้ความมืด เหมือนอย่างกรุงเทพมหานครในยามราตรีนั่นเอง

จิตตนครจึงเป็นเมืองที่พร้อมพรั่งด้วยผู้คนและสิ่งต่างๆหลายหลากมากประการ เป็นต้นว่าพรั่งพร้อมไปด้วยรูปหลากหลาย อยากจะดูอะไรก็มักจะมีให้ดู พรั่งพร้อมไปด้วยเสียงหลากหลาย อยากจะฟังอะไรก็มักจะมีให้ฟัง พรั่งพร้อมไปด้วยกลิ่นหลากหลาย อยากจะดม จะลิ้ม หรือจะบริโภครสเช่นไร ถ้าร่างกายไม่เป็นอัมพาต เป็นร่างกายที่สมประกอบอยู่ ก็มักจะสมประสงค์

ทั้งพรั่งพร้อมไปด้วยเรื่องราวต่างๆ สำหรับบำรุงบำเรอใจหลากหลาย ไม่มีหมดสิ้น เมื่อเข้ามาถึงเมืองนี้ จะมีเรื่องเสนอสนองทางใจตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงหลับไปใหม่ ไม่มีเวลาว่างเว้น ดูก็น่าจะเหน็ดเหนื่อย หรือจะกลุ้มใจตาย หรือจะกลุ้มเป็นบ้า เพราะต้องพบเรื่องต่างๆมากมาย ก็เหน็ดเหนื่อยกันจริงอยู่เหมือนกัน แต่เหนื่อยแล้วก็พักก็นอน ที่กลุ้มใจตายหรือที่กลุ้มเป็นบ้าไปก็มีอยู่ไม่น้อย เพราะจิตตนครมีสิ่งต่างๆพรั่งพร้อม ประชาชนชาติต่างๆ จึงพากันมาจากที่ต่างๆ ทั่วโลก

และจิตตนครนี้แม้จะมีลักษณะเป็นอย่างเมืองโบราณ ก็หาเป็นเมืองโบราณหรือเป็นเมืองล้าสมัยไม่ แต่เป็นเมืองที่ทันสมัย มีไฟฟ้า มีวิทยุ มีโทรทัศน์ มีสิ่งต่างๆ เหมือนอย่างเมืองที่ทันสมัยทั้งหลาย รวมความว่า เมืองในปัจจุบันนี้มีอะไร จิตตนครก็มีสิ่งเหล่านั้นครบถ้วน และอันที่จริงจะมีมากกว่าเมืองอื่นๆ เสียอีก เพราะยังมีสิ่งวิเศษต่างๆ อยู่ในจิตตนครอีกมากที่คนทั่วไปยังไม่รู้ไม่เห็น เว้นไว้แต่พระพุทธเจ้าและพระพุทธสาวกผู้รู้ผู้เห็นทั้งหลาย

ตามที่พรรณนาถึงความพรั่งพร้อมต่างๆของจิตตนครนี้ น่าจะเห็นว่า จิตตนครเป็นนครที่น่าเป็นสุขสบาย ซึ่งก็เป็นเช่นนั้น คือเป็นสุขสนุกสบายอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังเป็นเมืองที่มีทุกข์ร้อนภัยพิบัติอยู่มาก ทั้งโดยเปิดเผย ทั้งโดยซ่อนเร้น อันเกิดจากภัยธรรมชาติก็มี เกิดจากภัยพลเมืองของจิตตนครนั้นก่อขึ้นก็มี ทั้งเจ้าเมืองเองบางคราวก็มีความหลงเข้าใจผิด คบคนผิด ใช้คนผิด ก็ยิ่งทำให้เกิดความวุ่นวายเดือดร้อนระส่ำระสาย

และจะเป็นดังนี้จนกว่าพระพุทธเจ้าจะเสด็จมาโปรด นั่นก็คือจนกว่าจะรับพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าเข้าไประงับดับความวุ่นวายเดือดร้อนทั้งหลาย ที่ย่อมมีอยู่ประจำจิตตนครทุกแห่ง

อันพระธรรมคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น เป็นสิ่งเดียวที่สามารถใช้เป็นเครื่องปราบ เครื่องขับไล่ เครื่องกำจัดบรรดาเหตุแห่งความเดือดร้อนวุ่นวายของจิตตนครทั้งหลายได้ เราทุกคนเป็นเจ้าของจิตตนครด้วยกันทั้งนั้น เราทุกคนจึงมีหน้าที่จะต้องนำธรรมของพระพุทธเจ้าไปปราบ ไปไล่ ไปกำจัดเหตุแห่งความเดือดร้อนไม่สงบสุขในนครของเรา

บรรดาผู้มาบริหารจิตทั้งหลาย ล้วนเป็นผู้เป็นเจ้าของจิตตนคร ที่กำลังพยายามจะทำนครของตนให้เป็นนครแห่งความร่มเย็นเป็นสุข แม้ยังมีความเดือดร้อนวุ่นวายบ้าง ก็ไม่มากมายเท่านครของบรรดาผู้ยังไม่สนใจกับการบริหารจิตเสียเลย

(จาก นิตยสารธรรมลีลา ฉบับที่ 152 สิงหาคม 2556 โดย สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก)

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย แพรภัทร

บ่ายวันอาทิตย์ที่ ๒๒ก.ย. ๕๖ สาวน้อยและผมไปดูหนัง เรื่อง 4Get-Me-Not ที่โรงหนัง SFW  Central World จัดโดยสมาคมผู้ดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อม   สมาคมผู้กำกับภาพยนตร์ไทย   สนับสนุนโดยบริษัท เอไซ (ประเทศไทย) มาร์เก็ตติ้ง จำกัด    นับเป็นการดูหนังโรงครั้งแรกในรอบ ๒๐ ปี ของสาวน้อยและผม

เป็นหนังที่ประกอบด้วยเรื่องย่อย ๔ เรื่อง    คือ (๑) ตลอดไป  กำกับโดยศิวโรจน์ คงสกุล   (๒) My Little Girl กำกับโดย โสภณ ศักดาพิสิษฐ์  (๓) ปู่ดำ (จำไม?)  กำกับโดยนนทรีย์ นิมิบุตร  และ (๔) ความทรงจำ ม้าหมุน ความรัก  กำกับโดย เสรีย์ หล้าชนบท

ทั้งหมดเป็นเรื่องของคนเป็นอัลไซเมอร์ หรือโรคสมองเสื่อม   แต่ละเรื่องสนุกไปคนละแบบ

การสร้างและฉายหนังในครั้งนี้ เพื่อสื่อสารต่อสังคมว่า    ประเทศไทยก้าวสู่สังคมผู้สูงอายุแล้ว    โอกาสที่จะเผชิญปัญหาแบบในหนังมีอยู่ทุกครอบครัว    ยิ่งเวลานี้เราอยู่กันแบบครอบครัวเดี่ยว    การเผชิญปัญหาจะยิ่งลำบาก    หนังไม่ได้บอก และในที่ชุมนุมนี้ไม่มีการพูดกัน    แต่ผมขอเอ่ย ว่าเราจะต้องจัดระบบสังคม จัดระบบวิชาการ เพื่อช่วยหนุนครอบครัว และชุมชน ให้เผชิญสภาพที่มีผู้สุงอายุ ป้ำๆ เป๋อๆ เพราะสมองเสื่อม อยู่ในบ้าน และในชุมชน

เราไปดูหนังเรื่องนี้ในฐานะตัวแสดงจริงในอนาคต    หากเรามีอายุยืนถึงขนาด    เป็นการไปดูเพื่อเตือนสติตนเอง ให้ไม่ประมาท

รศ. พญ. สิรินทร ฉันสิริกาญจน นายกสมาคมผู้ดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อม บอกว่า จะหาทางเผยแพร่หนังชุดนี้ในวงกว้าง

นพ. สมศักดิ์ ชุณหรัศมิ์ เซียนดูหนัง บอกว่าหนังดีขนาดนี้ นำออกฉายตามโรงได้สบาย    ผมถามว่าต้องปรับให้เป็นเรื่องเดียวไหม   หมอสมศักดิ์บอกว่ามีหนังโรงเยอะแยะที่เป็นหนังสั้นหลายเรื่อง    บางกรณีมีมากกว่า ๔ เรื่องด้วยซ้ำไป

ผมไม่คุ้นกับการมหรสพ    ไปดูหนังครั้งนี้จึงเป็นการเปิดหูเปิดตา    ได้รู้จักโรงหนังสมัยใหม่   ไปสัมผัสวิธีจัดการแสดงให้ความบันเทิง สร้างความคึกคักและครึกครื้น    เขาเชิญผู้สนับสนุน ผู้กำกับฯ และตัวแสดงเอกในแต่ละเรื่องมาปรากฎตัว และกล่าวสั้นๆ ต่อผู้ชม    และก่อนฉายหนัง มีนักร้องเสียงดีมาก มาร้องเพลงในหนังถึง ๔ เพลง

วิจารณ์ พานิช

๒๒ ก.ย. ๕๖

ในการอบรมหลักสูตร ธรรมาภิบาลเพื่อการพัฒนาอุดมศึกษา รุ่นที่ ๑๗   หัวข้อ บทบาทสภามหาวิทยาลัยในการกำกับคุณภาพวิชาการ :  การอนุมัติการเปิดสอนหลักสูตร  โดยมี ศ. กิตติคุณ ปทีป เมธาคุณวุฒิ เป็นวิทยากร    เมื่อวันที่ ๒๖ ก.ย. ๕๖  ในตอนท้าย ท่านนำเรื่องการเปิดหลักสูตรแปลกใหม่ ของสถาบันอุดมศึกษาเอกชนเฉพาะทาง มาให้ดู

ได้แก่  วิทยาลัยดุสิตธานี,    มหาวิทยาลัยเนชั่น,    สถาบันกันตนา,    สถาบันการจัดการปัญญาภิวัตน์,    สถาบันเทคโนโลยี ไทย-ญี่ปุ่น,   มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี ปตท. ระยอง,   สถาบันอาศรมศิลป์

แล้วขอให้ผู้เข้าหลักสูตรอภิปรายกันว่า มหาวิทยาลัยที่มีอยู่แล้ว จะปรับตัวอย่างไร   เกิดการอภิปรายที่สนุกสนานมาก   ในที่สุดก็เกิดการตื่นตัวขึ้นว่า    หากมหาวิทยาลัยที่มีอยู่แล้วยังเปิดหลักสูตร จัดการเรียนการสอนอย่างในปัจจุบัน    ในไม่ช้าบัณฑิตของตนจะตกงาน   มีผลให้คนไม่มาเข้าเรียน

ก่อนจบการเรียนในช่วงนี้ ผมยกมือขอทำ reflection ส่วนตัว    ว่าในโอกาสที่ผมได้เข้าเป็นลูกศิษย์ท่าน เป็นเวลาสองชั่วโมงเศษ ผมได้เรียนรู้อะไร

ผมเรียนรู้ว่า สภามหาวิทยาลัยต้องกำกับดูแลคุณภาพการศึกษา     โดยจัดให้มีระบบกำกับคุณภาพ หลักสูตร ที่ไม่ใช่แค่อนุมัติหลักสูตรในกระดาษ    ต้องกำหนดให้มีการตรวจสอบคุณภาพของการเรียนการสอน และคุณภาพของบัณฑิต ตลอดเส้นทาง

ที่จริงท่าน ศ. ดร. ปทีป ได้แนะนำที่ประชุมว่า วิธีการจัดการคุณภาพการศึกษาด้วย Academic Board ของ University of Sydney เป็นระบบที่น่าสนใจมาก   และมีนักศึกษาร่วมเป็นกรรมการด้วย    จึงนำมาบันทึกไว้    ท่านที่สนใจเข้าไปดูได้ที่ เว็บไซต์ ของมหาวิทยาลัย ซิดนีย์

วิจารณ์ พานิช

๒๖ ก.ย. ๕๖

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich

ร่างกฎหมายนิรโทษกรรมฉบับสุดซอย ให้โอกาสวงการวิชาการ วงการวิจัย ทำงานวิชาการเพื่อสังคม