Thaiihdc.org

URAP 2013

ผมได้รับ อีเมล์ จาก รศ. ดร. มงคล รายะนาคร ดังนี้

เมื่อวันที่ 25 ตุลาคม 2556 มีมหาวิทยาลัยในประเทศไทยได้รับการจัดอันดับอยู่ใน University Ranking By Academic Performance2013 (URAP 2013) จำนวน 16 แห่ง ตามลำดับ (Country Ranking/World Ranking) โดยรวม เมื่อเทียบกับปี 2012 ดังนี้

Mahidol University (1/368 จากเดิมอันดับ 356)

Chulalongkorn University (2/439 จากเดิมอันดับ 418)

Chiang Mai University (3/648 จากเดิมอันดับ 621)

Khon Kaen University (4 จากเดิมอันดับ 5/802 จากเดิมอันดับ 805)

Prince of Songkla University (5 จากเดิมอันดับ 4/820 จากเดิมอันดับ 775)

Kasetsart University (6/931 จากเดิมอันดับ 903)

King Mongkut's University of Technology Thonburi (7/1285 จากเดิมอันดับ 1230)

Thammasat University (8/1344 จากเดิมอันดับ 1293)

Suranaree University of Technology (9/1485 จากเดิมอันดับ 1458)

Asian Institute of Technology (10/1563 จากเดิมอันดับ 1465)

King Mongkut's Institute of Technology Ladkrabang (11/1566 จากเดิมอันดับ 1536)

Naresuan University (12/1588 จากเดิมอันดับ 1570)

Srinakharinwirot University (13 จากเดิมอันดับ 14/1717 จากเดิมอันดับ 1711)

Silpakorn University (14 จากเดิมอันดับ 13/1767 จากเดิมอันดับ 1654)

Mae Fah Luang University (15 จากเดิมอันดับ 16/1767 จากเดิมอันดับ 1867)

Mahasarakham University (16 จากเดิมอันดับ 15/1880 จากเดิมอันดับ 1761)

ผลการจัดอันดับมหาวิทยาลัย URAP 2013 ปรากฏว่าอันดับมหาวิทยาลัยภายในประเทศของไทยเปลี่ยนไปน้อยมาก แต่อันดับมหาวิทยาลัยโลกของไทยแย่ลงแทบทุกสถาบัน (ยกเว้นมหาวิทยาลัยขอนแก่นและมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ที่อันดับโลกขยับขึ้น และมหาวิทยาลัยบูรพาซึ่งได้รับการจัดเป็นอันดับ 17 ของไทย และ 1878 ของโลกในปี 2555 ไม่ได้รับการจัดอันดับในปี 2556 นี้ ทั้งนี้เกณฑ์ในการพิจารณาจัดอันดับ URAP 2013 ยังเป็นเกณฑ์เดิมที่ใช้ใน URAP 2012 คือประกอบด้วยตัวชี้วัด 6 ตัว คือ 1) Number of Articles 2) Citation 3) Total Document 4) Journal Impact Total 5) Journal Citation Impact Total 6) International Collaboration

ทั้งนี้ รายละเอียดทั้งหมดของการจัดอันดับ URAP 2013 สามารถดูได้ที่เว็บลิงค์ต่อไปนี้

http://www.urapcenter.org/2013

ผมจึงขอส่งเรื่องนี้มายังอาจารย์ เพื่อพิจารณานำขึ้นบล็อกสภามหาวิทยาลัย เพื่อ ลปรร. กันต่อไปตามที่อาจารย์จะเห็นสมควรด้วย จักขอบคุณยิ่ง

มงคล รายะนาคร

ผมขอเพิ่มเติมว่า   ที่จริงมหาวิทยาลัยไทยพัฒนาขึ้นในภาพรวม   แต่พัฒนาขึ้นช้ากว่าภาพรวมของโลก   อันดับของเราจึงตกลง   ประเทศที่อันดับของมหาวิทยาลัยดีขึ้นอย่างชัดเจน และ “ขึ้นทั้งแผง” คือมาเลเซีย   เพราะรัฐบาลของเขามีนโยบายส่งเสริมความเข้มแข็งให้แก่มหาวิทยาลัย   เพื่อใช้เป็นเครื่องมือพัฒนาประเทศให้หลุดกับดักรายได้ปานกลาง

ประเทศไทย อันดับมหาวิทยาลัย “ตกทั้งแผง”    เพราะรัฐบาลไทยทำตรงกันข้ามกับมาเลเซีย   ทั้งๆ ที่มีนโยบายให้ประเทศหลุด middle-income trap เช่นเดียวกัน

วิจารณ์ พานิช

๓๑ ต.ค. ๕๖

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich

คำนิยม หนังสือ “พัฒนาการการประชุมวิชาการวิศวกรรมไฟฟ้าประเทศไทย ศาสตร์และศิลป์การสร้างสังคมและทรัพยากรมนุษย์”

คำนิยม

หนังสือ “พัฒนาการการประชุมวิชาการวิศวกรรมไฟฟ้าประเทศไทย ศาสตร์และศิลป์การสร้างสังคมและทรัพยากรมนุษย์”

ศ. นพ. วิจารณ์ พานิช

ประธานมูลนิธิสถาบันส่งเสริมการจัดการความรู้เพื่อสังคม (ม.สคส.)

……………

ผมขอขอบคุณ ดร. เกียรติศักดิ์ ศรีพิมานวัฒน์ บรรณาธิการ ที่ให้เกียรติผมเขียนคำนิยมหนังสือเล่มนี้   ทั้งๆ ที่ผมไม่มีความรู้เรื่องวิศวกรรมไฟฟ้าเลย   ผมเดาว่าคงเป็นเพราะชื่อรองของหนังสือ คือ “ศาสตร์และศิลป์การสร้างสังคมและทรัพยากรมนุษย์”

ดร. เกียรติศักดิ์ และผมมีจริตร่วมกันในเรื่องนี้

หลังจากได้อ่านต้นฉบับของหนังสือ ผมก็เกิดปิติ ที่ได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ของพัฒนาการ  ที่ไม่ใช่แค่ของการประชุมวิชาการวิศวกรรมไฟฟ้าของประเทศไทย ที่ดำเนินการมาครบ ๓๕ ปีเท่านั้น   แต่ได้เรียนรู้พัฒนาการของศาสตร์ด้านวิศวกรรมไฟฟ้าของประเทศไทยทั้งหมดทีเดียว   และเป็นช่วงเวลาที่ยาวกว่า ๓๕ ปี   การได้เห็นภาพรวมของเรื่องใดเรื่องหนึ่งเป็นบ่อเกิดของปัญญา   หนังสือเล่มนี้จะเป็นขุมปัญญาของคนไทย   โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่อยู่ในวงการวิศวกรรมไฟฟ้า   ไปอีกนานเท่านาน

ผมติดใจคำพูด (ที่จริงเขียน) ของ ศ. ดร. ไพรัช ธัชยพงษ์ ในบทที่ ๖ ที่กล่าวว่า “โดยหลักการแล้ววิศวกรรมไฟฟ้าก็คือฟิสิกส์ประยุกต์ วิศวกรไฟฟ้าก็คือนักฟิสิกส์ประยุกต์”

ในบทที่ ๗ เป็นเรื่องของนักฟิสิกส์ คือ ศ. ดร. สุทัศน์ ยกส้าน ที่ช่วยตอกย้ำคำกล่าวของ ศ. ดร. ไพรัช ธัชยพงษ์ ว่า ศาสตร์ด้านวิศวกรรมไฟฟ้า จะก้าวหน้าได้ ต้องมีพื้นฐานวิชาการที่มั่นคง    และผมขอเพิ่มเติมว่า ต้องมีการเชื่อมโยงกับศาสตร์อื่นๆ อย่างกว้างขวางและเหมาะสมด้วย

การเชื่อมโยงกับศาสตร์อื่นเกิดขึ้นได้ง่าย หรือเป็นอัตโนมัติ ณ จุดประยุกต์ใช้ความรู้    คือ ณ จุดของการพัฒนาผลิตภัณฑ์ หรือพัฒนากระบวนการนั้น ต้องนำเอาความรู้จากศาสตร์ต่างๆ มาใช้อย่างบูรณาการ   ผมเคยอ่านพบว่า ในบริษัทยักษ์ใหญ่ด้าน ไอที มีการจ้าง นักมานุษยวิทยาสังคม (Social Anthropologist) มาทำหน้าที่ในหน่วยศึกษาความสัมพันธ์กับลูกค้า   มีหน้าที่เดินทางไปในประเทศต่างๆ เพื่อทำความเข้าใจพฤติกรรมการใช้เครื่องมือไอทีของผู้คน   สำหรับนำมาบอกฝ่ายพัฒนา hardware และ software ให้พัฒนาให้เหมาะสมต่อพฤติกรรมการใช้งานของลูกค้า

ผมจึงมีข้อเสนอต่อคณะผู้จัดการประชุมวิชาการวิศวกรรมไฟฟ้าประเทศไทย   ว่าควรพิจารณายกระดับการประชุมนี้ใน ๒ ประเด็นใหญ่    (๑) คือการส่งเสริมให้ฝ่าย “ผู้ใช้” หรือฝ่ายอุตสาหกรรม/ธุรกิจ นำเอาประสบการณ์ประยุกต์ใช้ความรู้ของตน (เท่าที่จะเปิดเผยได้) มานำเสนอในที่ประชุม    ซึ่งจะนำไปสู่โจทย์วิจัยให้แก่นักวิจัยในมหาวิทยาลัย   ให้ทำวิจัยตามโจทย์ที่สอดคล้องกับความต้องการของฝ่ายผู้ใช้    และนำไปสู่ความร่วมมือกัน   และ (๒) การเชิญชวนให้นักวิจัยสาขาอื่นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สาขามนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์ ที่มีผลงานวิจัยเกี่ยวข้องกับการบริโภคสินค้าที่มีเทคโนโลยีวิศวกรรมไฟฟ้าอยู่ภายใน   ให้มานำเสนอผลงานวิจัยในการประชุมวิศวกรรมไฟฟ้าประเทศไทยด้วย

หนังสือเล่มนี้ ไม่ได้เป็นหนังสือประวัติศาสตร์ของการประชุมวิชาการเท่านั้น   แต่ยังนำเสนอเรื่องราวที่นำไปสู่พัฒนาการของศาสตร์ด้านวิศวกรรมไฟฟ้าของประเทศไทย อย่างน่าสนใจยิ่ง    ดังตัวอย่างบทที่ ๘ ศ. ดร. โมไนย ไกรฤกษ์ นักวิชาการสายพันธุ์ไทยแท้  และบทที่ ๑๐ บทบาทวิศวกรสตรี รศ. ดร. ทิพรัตน์ วงษ์เจริญ    ซึ่งจะสร้างแรงบันดาลใจให้แก่นักวิชาการรุ่นหลังได้เป็นอย่างดี   วิธีคิดในการพัฒนาตนเอง สร้างโอกาสแก่ตนเอง แบบไม่เดินตามแนวที่ปฏิบัติกันโดยทั่วไป ของ ดร. ทิพรัตน์ น่าสนใจมาก

ที่จริง ทุกบทของหนังสือเล่มนี้ ให้ความรู้ และให้ข้อคิดที่มีคุณค่าสูงส่ง ทั้งสิ้น   โปรดอ่านคำนำของบรรณาธิการ เพื่อให้ได้คุณค่าในภาพรวม

หนังสือเล่มนี้บอกเราว่า การรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน หรือชุมชน ของนักวิชาการ   ดำเนินการเพื่อนำผลงานวิชาการมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน   และช่วยกันให้คำแนะนำให้ยกระดับผลงานวิชาการ ให้มีคุณภาพยิ่งขึ้น   เป็นกลไกสำคัญยิ่งของการพัฒนาวิชาการ

วิชาการที่เป็นเป้าหมายของหนังสือเล่มนี้คือ วิศวกรรมไฟฟ้า    ซึ่งในช่วงเวลา ๓๕ ปีที่ผ่านมามีการขยายตัวพัฒนาการเชื่อมโยงออกไปอย่างกว้างขวาง   ทำคุณประโยชน์แก่มนุษยชาติ เปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของผู้คนอย่างเหลือคณา

วิชาการวิศวกรรมไฟฟ้าใน ๓๕ ปีข้างหน้า จะก้าวหน้ารวดเร็วยิ่งกว่า ๓๕ ปีที่ผ่านมา   และผมขอทำนายว่า พัฒนาการจากมุมของฝ่ายธุรกิจ หรือฝ่ายประยุกต์ จะมีน้ำหนักไม่น้อยกว่าพัฒนาการของฝ่ายวิชาการโดยตรง   ดังนั้นคณะผู้จัดการประชุมวิชาการวิศวกรรมไฟฟ้าประเทศไทย จึงควรพิจารณาเชื้อเชิญ “นักวิชาการ” หรือจริงๆ แล้วคือนักพัฒนา จากภาคธุรกิจเอกชน เข้าร่วมเสนอผลงานและแลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้วย    ผมคิดว่า นักวิชาการหรือนักพัฒนาในภาคธุรกิจเอกชนนี่แหละ คือผู้ดำเนินการข้าม “หุบเหวมรณะ” ที่ระบุในบทความของ ศ. ดร. ไพรัช ธัชยพงษ์

และต้องไม่ลืมเชิญชวน นักวิจัย/พัฒนา ในสาขามนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์ เข้าร่วมด้วย

ผมขอขอบคุณคณะผู้จัดทำหนังสือ “พัฒนาการการประชุมวิชาการวิศวกรรมไฟฟ้าประเทศไทย ศาสตร์และศิลป์การสร้างสังคมและทรัพยากรมนุษย์” เล่มนี้ แทนสังคมไทย   ผมเชื่อว่า หนังสือเล่มนี้จะทำหน้าที่สร้างแรงบันดาลใจให้แก่นักวิชาการและนักพัฒนาวิศวกรรมไฟฟ้าของไทยรุ่นใหม่ ไปอีกนานเท่านาน

วิจารณ์ พานิช

๒ พฤษภาคม ๒๕๕๖

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich