Education 3.0

by James G. Lengel, Hunter College School of Education, City University of New York

To understand education today, we must look back in history. 150 years ago, people worked on the land, outdoors, withhand tools, in small groups. They did not travel far. The work did not change much from generation to generation. Daughters did the same work as their mothers, and their grandmothers, and their mothers before them. With the same tools. They talked as they worked. Same for the sons and fathers and grandfathers. Work groups included both old and young. The technology of work changed slowly. When the tools  broke, the people could fix them. We can call thisWorkplace 1.0.

Now let us look at the schools of those days. The students learned on the land outdoors, in small groups. They did not travel far. They used simple hand tools. Work groups included both old and young. Fathers and grandfathers went to the same school, and learned the same things. We can call this Education 1.0.

Education and the workplace matched exactly. The school produced the kinds of citizens needed by the world around it. Someone who could work well in a small group, with hand tools, performing a variety of tasks each day, with a clear view of the world outside, with a small circle of connections.

Fifty years later, the workplace changed. People went to work in factories, with mechanical tools. They worked in large groups. But they worked alone at their machine. Everybody did the same thing at the same time, all day long. They were not allowed to talk. They used paper and pencil and sat at desks. They were not very happy. And they were closely supervised. Let us call this Workplace 2.0 This new workplace required a new set of skills, and a new kind of citizen.

And so the schools changed to match the needs of the new, industrial economy. Students were formed into large groups, all of the same age. They were closed inside, and worked according to the clock. They used mechanical tools, pencil and paper. They all did the same thing at the same time. They were closely supervised. Let us call this Education 2.0.

Again, education matched the workplace. In both places, people worked alone, but in large groups. They used mechanical tools, they did the same thing all day, and had little connection with the world outside.

Now let us look at the workplace of today, workplace 3 dot zero, very different from the factory. Most people today work in small groups. They solve problems together. They use digital tools. They present new ideas to each other. Robots do the mechanical work. People with clean hands re-program the robots when things go wrong. They work on problems that no one has ever seen before. They must bring to bear chemistry, mathematics, biology, history and literature to solve the problem. They must gather information from many sources, most of it on the network, arriving in many different formats. They must be multi-taskers. They talk with each other. They use digital tools for communication. They work with a wide circle of people, all over the world. Let us call this Workplace 3.0.

Now, let us take our camera into the schools of today to see if education has changed to meet the new economy. What do we see? Students in large groups, using paper and pencil tools. They all do the same thing at the same time. They enjoy few connections with the world outside. They are closely supervised. They do the same thing all day long. They do not talk with each other. They are not happy. What is wrong?

Education has not changed to meet the needs of the world around it. Today's workplace demands people who can work in small groups to solve problems, using digital tools, prepared to perform many different tasks during the day, without close supervision, and with a large circle of connections. The schools are not doing this. They have not invented Education 3.0. They are still doing Education 2.0.

The question for us today is, "What should Education 3.0 look like?" in order to produce the kinds of citizens we need for today and tomorrow? What is your dream of Education three dot zero?

นอกจากบทความข้างบน ยังมีบความเกี่ยวกับหลักการ ๖ ข้อ ของ Education 3.0 เขียนโดย James Lengel เช่นเดียวกัน   อ่านได้ ที่นี่

วิจารณ์ พานิช

๑๒ ต.ค. ๕๖

561103, education 3.0, James Lengel, การศึกษายุคใหม่, การเรียนรู้แห่งศตวรรษที่ ๒๑

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich

ระหว่างนั่งฟังการประชุมโต๊ะกลมกับ Vice President of Education, John Couch จัดโดยบริษัท แอปเปิ้ล วันที่ ๓ ต.ค. ๕๖    ผมปิ๊งแว้บว่า มิติสำคัญอย่างยิ่ง ของการศึกษาแห่งศตวรรษที่ ๒๑   คือการฝึกพลังจินตนาการ ที่มีมากับความเป็นมนุษย์    แต่การศึกษาแบบที่ยึดถือกันในปัจจุบัน กลับทำลายหรือลดคุณค่าของมันเสีย

ย้ำว่า มนุษย์เรามีความสามารถด้านจินตนาการติดตัวมาทุกคน    และหากได้รับการฝึกฝนจากการศึกษา  จากการเลี้ยงดูของพ่อแม่  และจากการฝึกด้วยตัวเอง    พลังนี้จะงอกงาม สร้างคุณค่าต่อชีวิตอย่างล้นเหลือ

ย้ำอีกที ว่าแม้ผู้สูงอายุ หรือคนแก่อย่างผม ก็ยังต้องฝึกฝนตนเองด้านจินตนาการ   เพราะมันให้พลังชีวิต   ส่งพลังไปยังการทำหน้าที่ต่างๆ ทุกด้าน   เป็นทุนในการดำรงชีวิตที่ดี หรือในการประกอบสัมมาชีพ โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดซื้อหามา

ทำให้ผมกลับมาไตร่ตรองต่อที่บ้านว่า    ที่จริงของฟรีมีอยู่มากมายในชีวิต    หากเรารู้จักฝึกฝนตนเอง ให้มีพลังที่จะเข้าถึงสิ่งเหล่านั้น   การฝึกฝนตนเองเหล่านั้นแหละที่เรียกว่า “การศึกษาที่แท้”    ผมฝันอยากเห็น ครูเพื่อศิษย์ของไทยจัดการศึกษาที่แท้ ให้แก่ศิษย์    ที่จะมีทุนชีวิต

ของแปลกคือ ทุนอย่างอื่นใช้แล้วหมด    แต่ทุนชีวิตยิ่งใช้ยิ่งงอก (และประสบการณ์ของผมบอกว่า ยิ่งใช้-เรียนรู้ แล้วแบ่งปัน จะยิ่งงอกมากขึ้นไปอีก)

การฝึกพลังจินตนาการ ต้องไม่ใช่ฝึกฝันเฟื่อง    ต้องฝึกฝันแล้วลงมือทำ เพื่อให้ได้เรียนรู้จากประสบการณ์    ว่าจะทำให้สำเร็จได้อย่างไร    มีปัจจัยอะไรบ้างที่จะใช้นำไปสู่ความสำเร็จ    หากทำไม่สำเร็จ ได้รับข้อเรียนรู้อะไรบ้าง

จินตนาการแบบฝันเฟื่องเพื่อโอ้อวดว่าตนคิดเก่ง    ไม่ใช่จินตนาการในความหมายของบันทึกนี้   และการเรียนรู้ที่นักเรียน/นักศึกษา มีเป้าหมายเพื่อโอ้อวดว่าตนเรียนเก่งเหนือคนอื่น    ไม่ใช่การศึกษาแบบที่พึงประสงค์ในยุคนี้    เพราะมันไม่ส่งเสริมให้ผู้นั้นเรียนรู้เป็นทีม แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับเพื่อนๆ    และไม่ส่งเสริมให้เจ้าตัวเรียนสู่เป้าหมาย “รู้จริง” (mastery learning)

โปรดสังเกตว่า เป้าหมายของการเป็นคนเรียนเก่ง    กับเป้าหมายเรียนแล้วรู้จริง เป็นคนละสิ่งกัน

และจินตนาการแบบฝันเฟื่อง  กับฝันเพื่อลงมือปฏิบัติ ก็เป็นคนละสิ่ง    ให้ผลต่อการเรียนรู้แบบรู้จริงแตกต่างกันเหมือนฟ้ากับดิน

มนุษย์ในยุคศตวรรษที่ ๒๑ ต้องเป็นคนที่มีดีแตกต่างจากคนอื่น    ต้องเรียนรู้เพื่อฝึกให้ส่วนที่เป็น “เพชร” ของตนได้รับการเจียระไนออกมา    โดยที่หลักการศึกษาสมัยใหม่บอกว่า คนเราเป็น “เพชร” ทุกคน    แต่แตกต่างกัน

การศึกษาที่ส่งเสริมให้เด็กกล้าคิด กล้าจินตนาการ กล้าเอาไปทดลองทำ    จะช่วยให้เขาเผยส่วนที่เป็น “เพชร” ของเขาออกมา    เอามาเจียระไนด้วยการฝึกฝนต่อเนื่อง    จนกลายเป็น “ความแตกต่าง” ที่ตนมี เพื่อการทำมาหากิน เพื่อการดำรงชีวิต ที่เป็นประโยชน์ตนและประโยชน์ต่อสังคม

คนที่ค้น “เพชร” ของตนพบ    จะเป็นคนที่มั่นใจตนเอง  เคารพตนเอง    และพร้อมที่จะเคารพผู้อื่น เคารพความแตกต่าง    นี่คือคุณสมบัติที่พึงประสงค์ของการเป็นมนุษย์แห่งศตวรรษที่ ๒๑ ที่มีความสุขในชีวิต

John couch เริ่มการบรรยายด้วย quote จาก Albert Einstein ว่า " Every body is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid."

ในตอนหนึ่งของการบรรยาย เขาบอกว่า รูปแบบการเรียนรู้ที่ดีที่สุดคือ เรียนแบบ feel-imagine-do-share โดยเขาอ้าง Dale's Cone of Experience ซึ่งคล้ายคลึงกับ Learning Pyramid มาก

วิจารณ์ พานิช

๓ ต.ค. ๕๖

บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Prof. Vicharn Panich